Το διαδίκτυο δεν είναι ούτε σωτήριο ούτε δαιμονικό. Είναι απλώς καθρέφτης. Αν κοιτάς με ανορθογραφία, θα δεις το χάος σου με φίλτρα. Αν όμως μπαίνεις όπως έμπαινε ο Σωκράτης στην αγορά - όχι για να πουλήσει, αλλά για να ρωτήσει - τότε κάτι μπορεί να σωθεί. Και κυρίως: να δημιουργηθεί.Εδώ δεν γράφω απλώς. Εδώ αντιστέκομαι. Χτίζω προτάσεις που δεν χωράνε σε stories, φτιάχνω κείμενα που δεν κάνουν «πινγκ» στις ειδοποιήσεις, αλλά τρίζουν σαν σανίδια κάτω από το βάρος της σκέψης.
Αλγόριθμε, σ’ αγαπώ. Μου φέρνεις ό,τι θέλω πριν καλά-καλά το σκεφτώ.
Ξέρεις ποιον παρακολουθώ αθόρυβα, ποιον θέλω να ξεχάσω και σε ποιον θα ήθελα να μοιάσω, χωρίς να το ομολογήσω ούτε στον εαυτό μου.
Μα δεν είμαι δικός σου.
Γιατί εγώ κουβαλώ αντιφάσεις που δεν εξηγούνται με πίνακες και γραφήματα. Γιατί άλλα λέω, άλλα εννοώ, άλλα γράφω και συχνά το κάνω επίτηδες. Επειδή είμαι άνθρωπος και μ’ αρέσει να σε μπερδεύω.
Προσπαθείς να με κατατάξεις. Να με προβλέψεις. Να με βάλεις σε κουτάκια.
Κι εγώ σου ξεφεύγω με λόγια, με ειρωνεία, με φράσεις που δεν «ταιριάζουν στο προφίλ μου».
Βεβαίως και τρομάζει αυτή η έκθεση. Η αμεσότητα, η ταχύτητα, η ασυλία των ανωνύμων. Αλλά δεν φταίει το μέσο. Το μέσο είναι μαχαίρι, το χέρι που το κρατάει έχει την ευθύνη. Οπότε ας το πιάσουμε σωστά.
Όχι, δεν θα φύγω από εδώ. Δεν θα χαρίσω το πεδίο στις υστερίες των trolls και των ψευδοφωτισμένων. Εδώ ξαναπιάνω το νήμα της γραφής και το υφαίνω σε ψηφιακό αργαλειό, με λέξεις, εικόνες, ήχους, υπερσυνδέσεις. Εδώ βρίσκω ανθρώπους που με διαβάζουν σαν να με ξέρουν.
Κι όπως έγραφε κι ο Νίκος Ξυδάκης, κάπου ανάμεσα στον πολτό του lifestyle και στη μούχλα της ακαδημίας, σ’ αυτά τα εφήμερα διαδικτυακά κηπάκια φυτρώνει ένα στυλ «προκλητικό, ερεθιστικό του νοός».
Γι’ αυτό μένω. Γιατί εδώ, όπως και έξω, το ερώτημα παραμένει:
με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις.
Αλγόριθμε, ναι, με βοήθησες να γνωρίσω ανθρώπους που αλλιώς δεν θα συναντούσα ποτέ, αλλά στο τέλος, σε κοιτάζω και λέω:
ευχαριστώ, μα εγώ ακόμη γράφω για να μη χωράω στα μέτρα σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου