Είναι ο χρόνος που τα φέρνει τούμπα...

Μετά από μισό αιώνα και πλέον από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, η πολιτική ζωή της χώρας μας, είναι για γέλια και για κλάματα. Παραπολιτική, Αντιπολιτική, Μεταπολιτική. Όχι όμως πολιτική.

Κάθε χρόνο, γιορτάζουμε το τέλος των προσδοκιών, με την προσδοκία ότι τον επόμενο δεν θα έχει αυτήν την κατάληξη. Γιορτάζουμε το τέλος μιας διαδρομής που ξεκίνησε με όνειρα για ένα καλύτερο κόσμο, έκανε μια τεράστια τρύπα στο νερό και κατάληξε στον σημερινό τραγέλαφο: Μητσοτάκης, Κασελάκης, Ανδρουλάκης, Πολάκης.
Κάθε που φτάνει αυτή η μέρα, θέλω να γράψω πολλά και τίποτα. Σκέφτομαι, πόσες φορές εκείνος αγώνας που είχε προμετωπίδα το Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία "δικαιώθηκε". Παράταιρο ακούγεται σήμερα το σύνθημα κι ας είναι όλο και περισσότεροι αυτοί που πένονται, όλο και περισσότεροι οι απαίδευτοι. Όσο για την Ελευθερία, την έχουμε. Στο πληκτρολόγιό μας. Είμαστε παντελώς ελεύθεροι να πληκτρολογούμε κατ' εξακολούθηση εξυπνάδες. «Οθόνες στα σκοτεινά δείχνουν το δρόμο της ανεπίγνωστης μοναξιάς!»
«Τρέμω στα αλήθεια. Τρέμω γιατί πλησιάζει πάλι η τρομερή επέτειος της γενιάς μου. Η επέτειος - επαιτεία της μνήμης, η επέτειος - εκβιασμός προς την Ιστορία που κοιτάζει από ψηλά μισογελώντας την εθνική μας «επιχείρηση». Γράφει ο Μάνος Στεφανίδης.
Δυστυχώς το έπος της νεότητάς μας το καταντήσαμε συλλογική ντροπή και εύκολη προπαγάνδα στα χέρια των επιτήδειων.
Ξαναδιαβάζοντας το παρελθόν δεν επιχειρώ να το εξωραΐσω, στην παρούσα φάση όμως, εκθέτοντας τους φόβους μου να δώσω το ανάλογο σχήμα στο παρόν μου.
Το κυκλώνω στη μνήμη μου “σαν αγγελία οικίας οικείας.”
Το κυκλώνω σαν παρατήρηση κειμένου, σαν υποσημείωση που δεν πρέπει να ξεχαστεί. Με κοκκινίζω για να μη με χάσω.
Η κάθε γενιά έχει το δικό της Πολυτεχνείο. Κάθε γενιά γίνεται θύτης και θύμα ταυτόχρονα. Ας ευχηθούμε να διακοπεί κάποια στιγμή αυτό το γαϊτανάκι της ιστορίας και το νέο Πολυτεχνείο να δικαιώσει τον αγώνα των παιδιών μας. Το «Πολυτεχνείο», όπως και να το κάνουμε θα παραμένει η κορυφαία αντιστασιακή πράξη της γενιάς μου. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι εκείνη η εξέγερση του Νοέμβρη του 1973 σήμανε το τέλος της Χούντας.
Αυτά να θυμόμαστε. Το Πολυτεχνείο λειτουργεί σαν μια κληρονομιά, μιας αιώνιας νιότης.
Οι εξεγερμένοι του 1973, αγόρια και κορίτσια, ήταν σφόδρα ερωτευμένα και ήταν όλοι τους ερωτικοί. Λάτρευαν τη ζωή, ήθελαν να δημιουργήσουν, να ζήσουν ελεύθερα, να εκφράσουν τα νιάτα τους, ν΄ αντιδράσουν στο μαύρο, το συντηρητικό, να βγουν από το επιβεβλημένο αδιέξοδο. Είχαν στόχο και δεν ήταν μηδενιστές. Η αμφισβήτηση τους δεν ήταν αόριστη. Δεν υποστήριζαν την απομάγευση, αλλά επιθυμούσαν να αλλάξουν τον κόσμο.
Ναι, αυτό το Πολυτεχνείο κάθε που κοιτάς τα μάτια των παιδιών ανασταίνεται.
Η μόνη ασφάλεια στις σχέσεις, τελικά είναι ο χρόνος. Είναι ο χρόνος, που σβήνει τα συνθήματα και ας υπάρχουν ακόμα σε κάποιους ξεχασμένους τοίχους, γραμμένα με κόκκινα γράμματα... “ Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι”. Είναι ο καιρός που τ΄ αλλάζει και οι Αμερικάνοι έγιναν φίλοι μας αδελφικοί. Είναι ο χρόνος, που στο διάβα του τα φέρνει τούμπα και οι αριστεροί έγιναν δεξιοί...