Αυτό το αργό βύθισμα δεν υποφέρεται

Στην Κέρκυρα δεν χρειάζεται να διαβάζεις για το Τιτανικό για να ξέρεις τι θα πει αργό βύθισμα. Το βλέπεις καθημερινά: δρόμοι που ξανανοίγουν πριν κλείσουν, υποσχέσεις που διαλύονται στον πρώτο χειμώνα, νερό που συνεχώς λιγοστεύει, σκουπίδια που μας πνίγουν, κυκλοφοριακό χάος.

Κι όσο βουλιάζουμε τοπικά, η χώρα ολόκληρη κάνει μαθήματα υπομονής: πολιτικοί που υπόσχονται το αύριο σαν να είναι αθάνατοι, ειδήσεις που αναμασούν το ίδιο δράμα μέχρι να το βαρεθεί κι η ίδια η τραγωδία.

Οι εύκολες λύσεις τελείωσαν. Ό,τι δοκιμάστηκε, απέτυχε. Μένει η βεβαιότητα ότι έρχονται δύσκολες ώρες πριν από την όποια λύτρωση. Και τότε, εύχεσαι να φτάσεις στον πάτο γρήγορα, για να τελειώνει.

Δεν ξέρεις τι ακολουθεί και δεν ελπίζεις. Το χειρότερο μοιάζει λιγότερο βασανιστικό από αυτό το ατέρμονο «τώρα».
Λέω στον εαυτό μου: «Μεγάλωσες κι ακόμα παραπονιέσαι;»

Κοίτα τα παιδιά που απέτυχαν στις πανελλήνιες και τα άλλα, που πέτυχαν και δεν ξέρουν σε τι. Αυτά ζουν το δικό τους θρίλερ.
Όχι, θρίλερ δεν είναι μόνο οι κακοποιοί και τα αίματα. Είναι το να αποφασίζεις στα 15 για μια ζωή που δεν ξέρεις αν σου ανήκει. Θρίλερ είναι να θες να γίνεις φιλόλογος και να καταλήγεις σε σχολή ψυκτικών. Και οι έρωτες; Αυτοί είναι το θρίλερ που δεν αναβάλλεται.

Στο δια ταύτα: μπορεί οι εποχές να άλλαξαν, μπορεί να μεγαλώσαμε, αλλά κάποια πράγματα μένουν πάντα παιδιά.
Ρώτα μόνο εσένα. Κανείς δεν θα σου απαντήσει όπως εσύ. Και να θυμάσαι: οι πιο αργές βυθίσεις είναι πάντα πριν από τα πιο ξαφνικά ναυάγια.