Η βιομηχανία του ψέματος

Το ψέμα δεν είναι τυχαίο ολίσθημα, είναι μια καλοστημένη βιομηχανία. Μια αλυσίδα παραγωγής με πρώτες ύλες το φόβο και την ανάγκη, με εργάτες τους πρόθυμους διαχειριστές της εξουσίας και με καταναλωτές έναν Λαό κουρασμένο, που τρέφεται με υποσχέσεις. Ο χρόνος αλλάζει, ο κόσμος αλλάζει, η μέθοδος όμως ίδια, αξία σταθερή: λίγη σκόνη χρυσού για να θαμπώνουν τα μάτια, λίγο θέατρο για να σωπαίνουν οι φωνές.

Πριν πέντε χρόνια, μιλούσαμε για πανδημία και κρίση, σήμερα μιλάμε για «ανάπτυξη» που δεν αγγίζει τον άνθρωπο. Το προϊόν μένει το ίδιο: η ψευδαίσθηση. Οι κυβερνώντες, καθηλωμένοι στο σκονισμένο εργοστάσιο της μεταπολίτευσης, πατάνε τα ίδια κουμπιά, γεμίζοντας την αγορά με φθαρμένα λόγια και ανακυκλωμένες ελπίδες.

Κι εμείς, θεατές σε γραμμή παραγωγής, εκπαιδευμένοι να μένουμε ακίνητοι μπροστά σε οθόνες, να πληρώνουμε χωρίς αντίρρηση, να ψηφίζουμε χωρίς σκέψη, να συνηθίζουμε το γκρίζο σαν φυσική πραγματικότητα. Η εποχή μας θέλει ακίνητους, σχεδόν αόρατους. Όμως η αλήθεια, έστω και καταπιεσμένη, ανασαίνει ακόμη κάτω από τα χαλάσματα.

Δεν θα τη μοιράσουν ως προϊόν, ούτε θα τη βρούμε συσκευασμένη σε δελτία ειδήσεων. Η αλήθεια κερδίζεται μόνο με την άρνηση να σιωπήσουμε. Αντίσταση δεν είναι οι μεγάλες επαναστάσεις, είναι η απλή κίνηση: να σταθείς όρθιος, να πεις «ως εδώ».

Γιατί το πιο επικίνδυνο ψέμα δεν είναι αυτό που μας πουλάνε, είναι αυτό που αγοράζουμε με τη σιωπή μας. Και κάθε φορά που το αρνούμαστε, σταματά για λίγο η γραμμή παραγωγής. Εκεί, ανάμεσα στις ρωγμές της βιομηχανίας του ψέματος, αρχίζει να ανασαίνει η ελευθε