Στο κρυφό ημικύκλιο

Αισιόδοξα ξεκινά η μέρα, κι ας αποσύρεται το καλοκαίρι. Ο Αύγουστος βαραίνει σαν σιωπηλή ποινή, άλλοι τον αποθεώνουν, εμένα με μπερδεύει. Ό,τι χάθηκε δεν επιστρέφει κι όμως η μνήμη επιμένει, σαν μια κακή συνήθεια που ανακυκλώνει τον πόνο. Αν έλειπαν αυτά τα μικρά, ανόητα συναισθήματα, ίσως ο κόσμος να ήταν λιγότερο βαρύς.

Σε τόπο αντιγραφών μάς έριξε η μοίρα. Μα μέσα σε τούτη την παραμόρφωση υπάρχει πάντα η μυστική διαδρομή της αξιοπρέπειας, μια κλωστή φωτός που δεν αντιγράφεται. Χθες την ακολούθησα, κι έφτασα σε έναν κρυφό όρμο του νησιού. Μικρό ημικύκλιο, σκεπασμένο από λήθη και από αλμύρα. Εκεί τίποτα δεν είναι καρτ ποστάλ, εκεί όλα αναπνέουν αληθινά. Η θάλασσα μιλούσε με σιωπές, κι εγώ άφησα τη μοναξιά να με σκεπάσει, διάφανη σαν νερό.

Κι όμως, η μοναξιά δεν ήταν έρημος. Ήταν τελετή. Με συντρόφευαν σκιές φιλικές, πρόσωπα αόρατα που μου ψιθύριζαν αλήθειες. Ο χρόνος κυλούσε χωρίς αρχή και τέλος, χωρίς στόχο, σαν κύμα που δεν χρειάζεται ακτή για να δικαιωθεί. Εκεί κατάλαβα: η μοναξιά είναι ιερότητα, όταν δεν τη φοβάσαι.

Μα στην επιστροφή, η γοητεία έσβησε. Στους δρόμους περπατούσαν χιλιάδες μοναξιές, καθεμία κλεισμένη σε αυστηρά πλαίσια, διψασμένη να βρει μια χαραμάδα γνησιότητας, έναν μυστικό τόπο για να πει έστω μία λέξη. Κι εγώ, περπατώντας ανάμεσά τους, κατάλαβα πως το πιο βαθύ μας αίτημα δεν είναι η συντροφιά αλλά μια στιγμή αληθινής σιωπής.