Το βελούδο του χρόνου

 

Ο χρόνος δεν είναι πάντοτε αμείλικτος, κάποιες εποχές φορά το απαλό του πρόσωπο. Ακουμπά στα πράγματα σαν βελούδο, στρογγυλεύει τις αιχμές, χαρίζει μια ψευδαίσθηση γαλήνης. Τότε οι πληγές δεν κλείνουν, μαλακώνουν, οι απώλειες δεν επιστρέφουν, μα σβήνουν το κοφτερό τους περίγραμμα. Έτσι αισθάνομαι κάθε φθινόπωρο, τότε που όλα με σπρώχνουν σε ανακωχή με τον εαυτό μου.

Αφορμή μια ακόμη μετακόμιση, η συνέχεια ενός βίου που μοιάζει να γράφεται σε κινούμενη άμμο. Το φθινόπωρο, με το βελούδινο κάλυμμά του, ήρθε να δώσει χρώμα στις ρωγμές. Ακόμη και η θάλασσα παίρνει μια απαλότητα που με ξεγελά, ενώ η μοναξιά δεν είναι πια απλώς σκιά, αποκτά άρωμα, μνήμη, υφή.

Δεν θυμάμαι πόσες φορές άλλαξα σπίτι. Θυμάμαι όμως καλά το αίσθημα ότι κομμάτια από το παρελθόν μένουν κάθε φορά πίσω, χαμένα σε δρόμους που δεν θα ξαναπερπατήσω. Εγώ παραμένω αρτιμελής, σαν να κουβαλώ τις απώλειες χωρίς να λείπει τίποτα από το σώμα, μόνο κάτι από τη ψυχή μου.

Η ήττα, όπως κι ο έρωτας, δεν ειδοποιεί. Έρχεται σαν αστραπή. Προετοιμάζεσαι χρόνια, κι όμως ένα βλέμμα, μια σύσπαση, αρκεί να σε συντρίψει. Το γυαλί ραγίζει χωρίς επιστροφή. Δεν είναι δράμα, είναι η σιωπηλή αποδοχή ότι η ζωή γράφεται με ανεπανόρθωτα ρήγματα.

Δεν πρόκειται για προσωπική εξομολόγηση. Είναι μια απόπειρα να μιλήσει κανείς για την αέναη παλίρροια του χρόνου. Μας τραβά μπροστά, μας σπρώχνει πίσω, ποτέ δεν μας αφήνει να μείνουμε ακίνητοι. Το παρόν διαφεύγει πάντοτε, σαν νερό που δεν κρατιέται στην παλάμη.

Γι’ αυτό, όταν σωπαίνουν οι θόρυβοι της επικαιρότητας, ακούγεται καθαρά ο ψίθυρος: «Τίποτα δεν αλλάζει». Κι όμως, εκεί ακριβώς φυτρώνει η ανάγκη για αλλαγή. Γιατί ο χρόνος δεν είναι γραμμή, είναι κύκλος, σαν το παιδικό παιχνίδι του “φιδιού”, που μας ανεβάζει και μας κατεβάζει σκάλες, για να μας φέρει τελικά πίσω στην αρχή. Τρεις σκάλες, τσάμπα τις ανέβηκα.

Κι αν οι σκάλες αποδειχθούν μάταιες, η μνήμη τις ντύνει με βελούδο. Κι έτσι η ματαιότητα μεταμορφώνεται σε νόημα. Γιατί, στο τέλος, μόνο η μνήμη μάς χωράει.