Η βεβαιότητα των εποχών

Φθινόπωρο. Έρχεται όπως πάντα, χωρίς καθυστερήσεις, με τη σιγουριά των πραγμάτων που δεν χρειάζονται εξηγήσεις. Ο αέρας αλλάζει, οι μέρες μικραίνουν, το φως σκληραίνει. Τα φύλλα πέφτουν σιωπηλά και σκεπάζουν ό,τι αφήσαμε μισό. Δεν τα προσέχουμε, περπατάμε γρήγορα, λες και φοβόμαστε να παραδεχθούμε ότι πέφτουν και από μέσα μας κομμάτια.

Οι Κυριακές του φθινοπώρου έχουν ένα βάρος που δύσκολα σηκώνεται. Το απόγευμα βαραίνει περισσότερο από το πρωί, κι η βροχή που κυλάει στα τζάμια μοιάζει να χαράζει το χρόνο αντί να τον ξεπλένει. Στο δωμάτιο η σιωπή απλώνεται, όχι σαν καταφύγιο αλλά σαν καθρέφτης.

Γράφω για να σταθώ. Οι λέξεις γίνονται τρόπος να κρατηθώ απέναντι στην αίσθηση ότι όλα γλιστρούν.

Το φθινόπωρο, όσο κι αν θυμίζει τελείωμα, είναι και υπόσχεση. Τα φύλλα δεν χάνονται, γίνονται τροφή για όσα θα ξαναγεννηθούν. Κι εμείς, μέσα από τις απώλειες, βρίσκουμε την αντοχή να συνεχίσουμε. Όχι με μεγάλα λόγια, με τη σιωπηλή βεβαιότητα ότι ο κύκλος συνεχίζεται και μαζί του, με τον τρόπο μας, κι εμείς.

Κι αν κάτι μας παρηγορεί, είναι πως οι εποχές επιστρέφουν. Δεν ζητούν την προσοχή μας, απλώς υπενθυμίζουν πως η φθορά είναι μέρος της συνέχειας, όχι το τέλος της. Η βεβαιότητα των εποχών μάς προσφέρει το πιο απλό και το πιο δύσκολο μάθημα: να στεκόμαστε μέσα στο πέρασμα του χρόνου, χωρίς θόρυβο, αλλά με την ήσυχη γνώση ότι τίποτα δεν σταματά. η

Η φωτογραφία είναι του Βαγγέλη Δελέγκου