Υπάρχουν νύχτες που δεν γράφεις για κανέναν κι όμως, ξέρεις πως κάποιος, αθέατος, θα ακουμπήσει το βλέμμα του στις λέξεις σου και θα νιώσει το αίμα του να κυλά στις χαραμάδες τους. Είναι οι λίγοι που ξέρουν να διαβάζουν όχι το κείμενο, αλλά την παύση ανάμεσα στις φράσεις. Είναι οι άνθρωποι που μπορούν να ξεμπερδέψουν εύκολα τις μπερδεμένες σκέψεις , γιατί τις κουβαλούν κι αυτοί.
Κάτι μου κάνει το φεγγάρι. Όχι, δεν έγινα λυκάνθρωπος, με ξεγυμνώνει από τις άμυνες. Σπρώχνει τη φρίκη στο περιθώριο και αφήνει μπροστά μόνο το θαύμα και την απορία. Απόψε με κοιτά κατάματα, βαριά σαν σιωπή που δεν τολμάς να σπάσεις. Όχι, δεν παραδίνομαι σε κανένα φεγγάρι. Ούτε στα δεκατρία, ούτε στα μαύρα του έρωτα. Ένα παράπονο μόνο εκφράζω.
Δεν είναι για το φεγγάρι το παράπονο, μα για όλα όσα συσσωρεύονται. Λέξεις ανομολόγητες, χρόνοι αμετάκλητοι, προσμονές που έγιναν σκιά. Το αποτέλεσμα όμως, ακριβές: η σιωπή βαραίνει και η αναμονή δεν είναι ζωή. Πόσο να περιμένεις; Και πώς να υπερασπιστείς τον εαυτό σου όχι από το παρελθόν, αλλά από μια φεγγαρόλουστη νύχτα του Αυγούστου;
Ίσως φταίνε οι μήνες. Ίσως που εγκατέλειψα τους φόβους μου για να περπατήσω στους φόβους των άλλων. Κι επέστρεψα φορτωμένος με περισσότερους. Όσο κι αν σε περιβάλλουν οι άνθρωποι με αγάπη, δεν φτάνει αν οι δυνάμεις είναι λίγες. Οι λέξεις, όσο κι αν τις αγαπώ, δεν φτιάχνουν γέφυρες από την προσμονή στην πράξη.
«Πού πάει ο έρωτας όταν πεθαίνει;» ρωτά μια φωνή που μοιάζει να ’ρχεται από αλλού. Στην καρδιά επιστρέφει, αλλά στάχτη πια. Σαν σκιά που γυρίζει στον χρόνο, σαν μαύρη τρύπα στις αναμνήσεις.
Κι όμως, ένα τραγούδι για το φεγγάρι αρκεί για να λυθούν οι κόμποι. Γιατί όποιος τολμά να του μιλήσει, έχει κερδίσει την ασυλία του τρελού.
Μην δίνετε σημασία στα παραπάνω. Η σελήνη θα μείνει. Και σε κάθε της «πλήρωμα» θα φωτίζει αδιακρίτως την ομορφιά και την ασχήμια μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου