Εκεί που σωπαίνει ο θόρυβος

«Ό,τι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα», έγραφε ο Ελύτης. Μια φράση που θυμίζει πως η αφετηρία μετράει περισσότερο από τον τερματισμό. Δύσκολα χωράει όμως σε μια χώρα που έχει ξεχάσει και την αρχή και το πάντα.

Ο κόσμος γύρω μοιάζει με σπασμένο καθρέφτη. Χίλιες εικόνες, χίλιες ψευδαισθήσεις. Καθεμιά σε τραβάει προς ένα «νόημα» που δεν φτάνεις ποτέ. Όλοι αφηγούνται την ίδια ιστορία, κανείς δεν την καταλαβαίνει. Η χώρα μας δεν ξεφεύγει, μιλάει με χίλιες φωνές, καμία δική της. Ο Σεφέρης μίλησε για μια Ελλάδα που πληγώνει, σήμερα η πληγή μοιάζει να ’χει στεγνώσει.

Κάποτε πίστευα πως η αγάπη και η ποίηση αρκούν, πως ο άνθρωπος θα επιστρέψει στην καλοσύνη του, σαν νερό που βρίσκει την κοίτη του. Τώρα σκέφτομαι πως ίσως να μη γυρίσει ποτέ. Ο Καμύ θα το ’λεγε υποταγή: μαθαίνουμε να βολευόμαστε στην παραμόρφωσή μας. Κι εμείς, με τα άλλοθι, γινόμαστε συνένοχοι.

«Δεν μπορείς να ζεις συνέχεια με το σπαθί στο χέρι», λέει ο Οδυσσέας Ιωάννου. Ναι, κουράστηκα. Το νερό λιγοστεύει. Είναι το ίδιο νερό που ποτίζει τις γλάστρες, γεμίζει το νεροπίστολο του παιδιού, ξεπλένει τον έρωτα. Αν το χάσεις, τίποτα δεν απομένει να υπερασπιστείς.

Άφησα το κείμενο, έβαλα μουσική. Ο Μεγάλος Ερωτικός απλώθηκε σαν σιωπή που μιλάει. Ψιθύρισα: «Γαμώ τις ευαισθησίες μου, που με δείχνουν δυνατό.» Ίσως αυτό να είναι το μόνο που μετράει: να μην προδώσεις εκείνο που μέσα σου σωπαίνει αλλά επιμένει.

Κι εκεί, ξαναγυρίζω στον Ελύτη. «Ό,τι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα.» Ίσως η αγάπη να ’ναι απλώς η αρχή, όχι η λύση, αλλά ο λόγος να συνεχίσουμε. Γιατί εκεί που σωπαίνει ο θόρυβος, αρχίζει να μιλάει η ψυχή.