Η Κέρκυρα των ήσυχων βεβαιοτήτων
Καμία αμφιβολία πως στην Κέρκυρα όλα είναι όπως πρέπει. Οι δρόμοι στενοί, οι γνώμες φαρδιές, κι οι συνειδήσεις κοιμούνται ήσυχες κάτω από τον θόρυβο της πόλης. Εδώ, η βεβαιότητα είναι σχεδόν τοπικό προϊόν, φυτρώνει μόνη της. «Έτσι είναι τα πράγματα». Κι έτσι μένουν. Καμία αμφιβολία πως η αμφιβολία είναι είδος προς εξαφάνιση, εδώ την έχουμε αντικαταστήσει με τον καφέ της βεβαιότητας, δύο κουταλιές ρουτίνα, μία κουταλιά αυτοϊκανοποίηση. Από το Λιστόν ως το Πεντοφάναρο, όλοι ξέρουν, όλοι σχολιάζουν, κανείς δεν αμφιβάλλει. Εκτός ίσως από κάτι μοναχικούς στις άκρες των καφενείων που κοιτούν τη θάλασσα και σκέφτονται «μήπως δεν ζούμε, απλώς ανακυκλωνόμαστε;».
Ο χρόνος στο νησί κυλάει με νηφαλιότητα . Οι αποφάσεις αναβάλλονται ευγενικά, οι μέρες περνούν αθόρυβα, κι όλοι νιώθουν ασφαλείς μέσα στην ωραία τους ακινησία. Όμως αυτή η ασφάλεια μυρίζει λίγο λιμνάζοντα ύδατα, κι αν σταθείς πολύ κοντά, ακούς κάτι να ανασαίνει από κάτω, μια παλιά ανάγκη για ζωή, για αλήθεια, για μικρή έστω ταραχή.
Όποιος αμφιβάλλει, θεωρείται περίεργος, όποιος ρωτάει, «γκρινιάρης». Μα ίσως η γκρίνια να είναι η τελευταία μορφή νοημοσύνης που μας έμεινε.
Η Κέρκυρα δεν φοβάται τις θάλασσες, φοβάται τα κύματα. Προτιμά τη νηνεμία των γνώριμων πραγμάτων, το «άστο για του χρόνου», το «δε βαριέσαι». Μα κάπου, σ’ ένα μπαλκόνι με θέα στο Ιόνιο, κάποιος ακόμα αμφιβάλλει. Κοιτάζει τη γραμμή του ορίζοντα και ψιθυρίζει…
ίσως η αμφιβολία να είναι η πιο τίμια μορφή ασφάλειας που μας απέμεινε ξύπνια
.jpg)
Σχόλια