Ψίθυροι, έριδες… και το χαμένο τραγούδι της Κέρκυρας

Γράφω πολλά χρόνια. Αν κάτι μπορώ να πω με το χέρι στην καρδιά, είναι πως ποτέ δεν ένιωσα τη σκουριά της ζήλιας να με βαραίνει. Αντίθετα, συχνά αποθέωσα γραπτά άλλων, τα αναδημοσίευσα, τα μοίρασα σαν μικρό δώρο σε φίλους και αναγνώστες. Γιατί ο λόγος, η τέχνη, η μουσική, το θέατρο, τα εικαστικά, δεν είναι ιδιοκτησία, είναι κοινό ψωμί που μοιράζεται στο τραπέζι.

Κι όμως, εδώ στην Κέρκυρα, και μάλιστα στο χώρο του πολιτισμού, αντί να μοιραζόμαστε το ψωμί, το κάνουμε ψίχουλα. Οι φιλαρμονικές και οι χορωδίες έχουν αποδείξει ότι μπορούν να σταθούν μαζί, να δώσουν συγκίνηση όταν ενώνουν ήχους και φωνές. Κι όμως, πίσω από τις παρτιτούρες, συχνά υψώνονται μικρά στρατόπεδα, ψίθυροι, αντιπαλότητες. Το ίδιο και στο θέατρο, το ίδιο και στις εικαστικές αίθουσες: η δημιουργία γίνεται πεδίο προσωπικών μαχών. Σαν να είναι πιο εύκολο να κερδίσεις έναν μικρό εχθρό, παρά να σταθείς δίπλα σ’ έναν φίλο.

Και τότε αναρωτιέμαι: ποιο είναι το κέρδος; Τι μένει μετά τη μάχη; Μόνο πληγές και σιωπή. Η τέχνη, όμως, γεννήθηκε για να σμίγει, όχι για να χωρίζει. Ένα πιάνο κι ένα πινέλο, μια σκηνή κι ένα ποίημα, έχουν κοινή ρίζα, την ανάγκη μας, να μιλήσουμε ο ένας στον άλλον.

Αντί να στρέφουμε τα νώτα, θα μπορούσαμε να ενώνουμε τις δυνάμεις μας, να φτιάξουμε κάτι μεγαλύτερο από τον καθένα μας.

Αυτός ο πόλεμος μας προσφέρει, έναν πολιτισμό κομματιασμένο, που αντί να υψώνει τον τόπο, τον μικραίνει. Οι νότες γίνονται θόρυβος, οι φωνές σιωπή, οι πίνακες σκονίζονται. Κι ο θεατής, ο ακροατής, ο αναγνώστης, μένει να κοιτάζει το κενό.

Σας το λέω καθαρά: κάτω τα όπλα. Ούτε το βιολί είναι ξίφος, ούτε η παρτιτούρα λάφυρο. Ούτε η χορωδία στρατώνας. Αντί να μετράμε στρατόπεδα, ας μετρήσουμε συγχορδίες. Αντί να βυθιζόμαστε στους ψιθύρους, ας υψώσουμε φωνές.

Η Κέρκυρα έχει ανάγκη να ξανακούσει τις φιλαρμονικές και τις χορωδίες της να συναντιούνται πιο συχνά. Να δει τον πολιτισμό της να γίνεται γέφυρα κι όχι τείχος. Γιατί αλλιώς, τι μας μένει; Ένας τόπος πλούσιος σε παράδοση αλλά φτωχός σε ψυχή.

Το έργο είναι του Δημήτρη Μηλιώτη