Είναι τότε που η πόλη φαίνεται αληθινή

Όταν φεύγει ο κόσμος, η Κέρκυρα κατεβάζει τις φωνές.
Σβήνουν τα κορναρίσματα, τα γεμάτα τραπεζάκια, οι φωτογραφίες της μιας στιγμής.

Μένουν τα καντούνια γυμνά, με τις πέτρες να βαριανασαίνουν από τόσα βήματα.
Το λιμάνι ανασαίνει χωρίς χειροκροτήματα, οι βάρκες λικνίζονται χωρίς να χρειάζεται να τις κοιτάζει κανείς.

Η πόλη τότε βγάζει τη μάσκα, ξαναβρίσκει το πρόσωπο της. Η Κέρκυρα η καθημερινή, με τους πεσμένους σοφάδες και τα ξύλινα παραθυρόφυλλα που τρίζουν.
Με τα σπίτια που δεν νοιάζονται αν είναι «παραδοσιακά», γιατί είναι απλώς ζωντανά.
Με τον άνεμο που δεν υπολογίζει τουριστικές σεζόν και παρασύρει τα φύλλα στις πλατείες.

Κι εκείνη η σιωπή σε κάνει να ακούσεις τη φωνή της πόλης.
Σου λέει για τον χρόνο που περνάει πάνω της, για τις παραλείψεις, για την κουρασμένη της υπομονή.
Δείχνει το φυσικό της πρόσωπο, χωρίς φωτορυθμικά, χωρίς σκηνοθεσία.

Ένα πρόσωπο με ρυτίδες, αλλά με βλέμμα καθαρό.
Το πρόβλημα είναι ότι σπάνια μένει μόνη.
Η πόλη είναι πάντα περικυκλωμένη από θορύβους, από παραστάσεις, από υποχρεώσεις.

Κι όμως, υπάρχει η λαχτάρα να τη δούμε άδεια, σιωπηλή, αληθινή.
Τη φανταζόμαστε να ανασαίνει μόνη της, να αποτινάζει τα στολίδια, να μένει με τον εαυτό της.

Μια εικόνα σαν μνήμη, μα είναι πόθος.
Η Κέρκυρα φαίνεται αληθινή μόνο όταν μένει μόνη.
Κι αυτή η στιγμή είναι σπάνια, σαν όνειρο που βλέπεις ξύπνιος.