Οι φωτιές που δεν έσβησαν

Κάποτε πηδούσαμε τις φωτιές για να ξορκίσουμε το κακό, παιδικά κορμιά, λαχανιασμένα, μέσα σε σπίθες και γέλια, σε μια τελετή που φώτιζε τις γειτονιές και τους φόβους μας. Τότε, ο Άη Γιάννης ήταν ο Λαμπατάρης κι εμείς, αγνοί εραστές του κόσμου, ανάβαμε το σκοτάδι με λίγο ξερόκλαδο και μια φλόγα ελπίδας.
Τώρα, οι φωτιές είναι άλλες, άτακτες, βουβές, υπόγειες. Και δεν είναι πια γιορτή. Είναι η φωτιά της σιωπής, του βολέματος, της αδιαφορίας. Κάτω από το πετσί της κοινωνίας σιγοκαίει η μοναξιά, η φτώχεια, η αποξένωση, η συνενοχή. Και εμείς, αντί να τις πηδήσουμε, στεκόμαστε γύρω τους και τις φωτογραφίζουμε.

Οι γειτονιές μας σβήνουν, όχι απ’ τη φτώχεια μονάχα, αλλά από τη μοναξιά και την απουσία. Το κοινωνικό σώμα σαπίζει αργά, με αξιοπρέπεια. Καθένας στο μετερίζι του - ή μάλλον στον καναπέ του - να σχολιάζει, να εξανίσταται, να δικαιώνεται. Αλλά να μη μοιράζεται. Ο πρώτος πληθυντικός, ξεχασμένος χρόνος, όπως και οι λέξεις: κοινότητα, αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια. Ίσως, όταν η τελευταία σπίθα χαθεί,
κάποιος να ψιθυρίσει ξανά τη λέξη «εμείς».
Η κοινωνία δεν πάσχει απλώς. Συνηθίζει. Και το πιο επικίνδυνο δεν είναι η φτώχεια, αλλά η συνήθεια στην αδικία. Κανείς δεν πέφτει από τα σύννεφα, όλοι ζουν εκεί, μόνιμα, σε αναρτήσεις και hashtags, σε δήθεν ενσυναίσθηση και καλοσύνη του πληκτρολογίου

Η οθόνη έμαθε να δείχνει χρώματα, μα η ζωή μας ξεθώριασε. Οραμάτων έλλειψη, συλλογικότητας σιωπή. Στήνουμε χορούς όχι για να αποτρέψουμε την πτώση, αλλά για να την διασκεδάσουμε.
Το μεταναστευτικό; Πάντα "πρόβλημα", ποτέ άνθρωποι.
Η ακρίβεια; "Δομική", λένε οι ειδικοί. Η ελπίδα; Ακριβή πολυτέλεια - ενοικιάζεται με δόσεις.
Και όμως, ο χορός συνεχίζεται. Όχι γύρω από το φως, αλλά γύρω από το καμένο. Όχι για να σωθούμε, αλλά για να ξεχαστούμε. Χάσαμε όλοι, μα επιμένουμε στον ενικό. Μείναμε με μια στάχτη στα μάτια και την ονομάσαμε α να ανάπτυξη.
Όταν οι φωτιές τελικά σβήσουν και η στάχτη κατακαθίσει, δεν θα απομείνει ανάμνηση, αλλά ερώτημα:
Πότε μάθαμε να ζούμε μέσα στη φωτιά και να την ονομάζουμε κανονικότητα;