Η Ελλάδα της Αντίστασης, του Πολυτεχνείου και της συλλογικής ανάτασης, μετατράπηκε σε χώρα αναμονής: για ρεύμα, για επίδομα, για θαύμα. Πολίτες κουρασμένοι, μονίμως «σε λίγο καιρό». Κι οι κυβερνήτες; Από τον Καραμανλή στον Κωστάκη, από τον Ανδρέα στον Γιωργάκη, και τώρα στον τεχνοκράτη Κυριάκο. Όλοι καλοκουρδισμένοι για τις κάμερες, όλοι πρόθυμοι να συνεχίσουν το έργο της φθοράς.
Μάθαμε να μη θυμόμαστε. Να μη θυμώνουμε. Να μη ρωτάμε. Ό,τι σάπιζε, απλώς το κρύψαμε . Ο Τσουκάτος, ο Μαντέλης, ο Παπαντωνίου έγιναν απλώς κακές αναμνήσεις, όχι αφορμές για εξέγερση. Στο μεταξύ, οι επόμενοι συνεχίζουν απερίσπαστοι: ρουσφέτια, πλαστές επιδοτήσεις, ψηφιακή αριστεία made in ΟΠΕΚΕΠΕ.
Ο Πλάτωνας έλεγε πως όταν οι άξιοι δεν ασχολούνται με τα κοινά, εξουσιάζονται από τους ανάξιους. Κι εμείς, χρόνια τώρα, τους επιτρέπουμε να συνεχίζουν, με ήσυχη συνείδηση και λίγο θυμό για τα μάτια του κόσμου.
Οι Αμερικάνοι για να ζήσει η πλουτοκρατία τους , δεν διστάζουν χρόνια τώρα, να ματοκυλίζουν τους λαούς 32 χώρες από το 1945 μέχρι σήμερα έχουν βομβαρδίσει και εμείς, πιστέψαμε ότι μπορούσαμε να γίνουμε Αμερικάνοι. Βάλαμε γραβάτα, πήραμε SUV, ξεχάσαμε τους λαούς και τους εαυτούς μας. Το μόνο που θυμόμαστε είναι τα PIN.
Ιστορία, βέβαια, ποτέ δεν συγχωρεί. Η λήθη έχει πάντα αντίτιμο. Όσο πιο βαθιά κοιμόμαστε, τόσο πιο ακριβά θα πληρώσουμε το ξύπνημα. Ίσως, λοιπόν, πρέπει να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε σαν φοβισμένοι πελάτες του κράτους. Και να αρχίσουμε να νιώθουμε πάλι σαν ελεύθεροι πολίτες. Όχι τέλειοι. Αλλά ζωντανοί.
Μέχρι τότε, η Ελλάδα δεν πεθαίνει.
Απλώς φορτώνει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου