Όχι πια νέος… πιο ελεύθερος!

Δε σβήνω κεράκια πια. Ανάβω φώτα. Στον νου, στην καρδιά, στη μνήμη. Μεγαλώσαμε. Δεν μπαίνει θέμα. Νομίζω ότι ο χρόνος παύει να με μετρά και αρχίζω να τον κοιτώ στα μάτια. Νοιώθω πλέον ότι οι μέρες σταματούν να κυνηγούν τις νύχτες και αρχίζουν να τις αγκαλιάζουν.
Ο χρόνος μου έδειξε να αγαπώ όχι μόνο τις κορυφές, αλλά και τις κοιλάδες. Να βλέπω την αξία στις μικρές σκιές της καθημερινότητας. Με έμαθε πως η αγάπη δεν φωνάζει, απλώς υπάρχει. Σαν φως που δεν καίει, αλλά ζεσταίνει. Δεν ψάχνω πια εντυπώσεις. Ψάχνω αλήθειες, ανθρώπους που με κοιτούν στα μάτια χωρίς βιασύνη.
Ξέρετε τι εκτιμώ τώρα; Την πορεία. Όχι την άφιξη. Τον ήχο του κινητήρα που δεν κάνει πια θόρυβο για εντύπωση, αλλά μουρμουρίζει εμπιστοσύνη. Τη διαδρομή εκείνη που έχει στροφές, ανηφόρες, και παύσεις κάτω από δέντρα που προσφέρουν σκιά. Δε μετράω χρόνια. Μετράω αλήθειες. Δευτερόλεπτα που ένιωσα ολόκληρος. Φωνές που κουβαλάω ακόμα. Αγγίγματα που άφησαν σημάδια. Όχι στο δέρμα.
Ας προχωρήσουμε. Όχι με φόβο, ούτε με άγνοια, αλλά με το χιούμορ του ανθρώπου που ξέρει πώς να γελάσει με ό,τι του φέρνει ο δρόμος. Και, πάνω απ’ όλα, ας πιστέψουμε ότι, παρά τις στροφές και τις ανατροπές, το ταξίδι συνεχίζεται. Και έπειτα, ο έρωτας. Αχ, ο έρωτας. Ξέρω, ξέρω. Δεν είναι πια το ίδιο. Όχι όπως τότε, με φωτιές και παράνοια, αλλά με εκείνη τη φλόγα που δεν σβήνει. Με ξέρει πια. Ξέρει ότι δεν ψάχνω να γεμίσω κάποιο κενό. Ψάχνω το βλέμμα εκείνο, που λέει χωρίς λόγια: αν θες, πάμε μαζί. Δε σε χρειάζομαι. Σε θέλω.
Δεν έχω συνταγή για το σήμερα. Ούτε manual για το πώς «πρέπει» να είμαι σε αυτή τη φάση. Δε με νοιάζει. Εγώ είμαι εδώ. Με κάτι ουλές που λένε: «εδώ έγινε δουλίτσα» και με μια καρδιά που, κόντρα σε όλα– ακόμα γκαζώνει. Δε φοράω ούτε χρυσά ρολόγια, ούτε δεύτερες σκέψεις. Κοιτάω πίσω μόνο για να χαμογελάσω. Και μπροστά... για να βρω την επόμενη στροφή. Όχι τον προορισμό, την επόμενη στροφή.
Ο χρόνος δε με ρίχνει πλέον, τον αντιμετωπίζω με μουσική, χιούμορ και λίγο πείσμα παραπάνω. Δε θέλω να είμαι ανάμνηση. Θέλω να είμαι εξέλιξη. Δε φοράω κουστούμια. Φοράω ιστορίες. Φοράω χρόνια που έλιωσαν πάνω μου. Κι όταν μιλάω... δεν χρειάζομαι ντεσιμπέλ. Γιατί η σιωπή μου είναι ήδη φωνή. Δεν είμαι νέος. Αλλά είμαι ακόμα επικίνδυνα ελεύθερος. Ο δρόμος με περιμένει. Το σώμα ξέρει. Η μηχανή γουργουρίζει. Δεν τελειώσαμε. Δεν έχουμε καν αρχίσει…
Σήμερα δε γιορτάζω μόνο τα γενέθλια, μα και τη διαδρομή. Γιορτάζω τον άνδρα που έμαθε να κοιτάζει πίσω χωρίς να μετανιώνει και μπροστά χωρίς φόβο. Που άφησε πίσω τη βιασύνη της νιότης και κράτησε την ουσία. Δε χρειάζομαι αποδείξεις πια, μου αρκεί το βλέμμα μου στον καθρέφτη, ήρεμο, βαθύ, γνώριμο.

Η φωτογραφία πρόσφατη το βλέμμα μου έχει πάει και έχει γυρίσει.