Τι παράξενο παιχνίδι ο χρόνος… Περνά, και όμως κάτι μέσα σου επιμένει να μένει. Σαν παιδική ανάμνηση που δεν ξεθωριάζει, όχι για να σε γυρίσει πίσω, μα για να σε διδάξει ξανά την αθωότητα. Να σε ξεπλύνει από τη σκουριά των μεγάλων απαντήσεων.Δεν συνεχίζουμε ποτέ από το σημείο που σταματήσαμε. Η ζωή είναι συνεχής, χωρίς παύσεις, χωρίς επιστροφές με ακρίβεια. Όπως η καρδιά, πάλλεται χωρίς άδεια. Όταν σιωπά, δεν υπάρχει επόμενη φορά.
Κι έτσι, λίγο πριν την εκκίνηση της επόμενης μέρας, επιλέγω τη σιωπή. Μια παύση όχι για να ξεκουραστώ, αλλά για να ακούσω. Παλεύω με λέξεις που θέλουν να ενηλικιωθούν.
Επιστρέφω συχνά στα ίδια. Όμως κάθε φορά τα βλέπω αλλιώς, σαν να έχει αλλάξει η οπτική, όχι ο τόπος. Δεν είναι παιχνίδι. Είναι η διαδικασία της εσωτερικής μετουσίωσης. Και η σιγή, όσο κι αν φαίνεται ασφαλής, δεν είναι ποτέ λύτρωση. Είναι αναμονή.
Καθώς το καλοκαίρι βαθαίνει, αναρωτιέμαι αν και τα αισθήματα ωριμάζουν. Ή μήπως απλώς μαθαίνουν να φορούν λέξεις με μέτρο; Είναι ο έρωτας των ενηλίκων σοφότερος ή απλώς πιο κουρασμένος; Και η αγάπη, είναι σύνθεση ή σύγκρουση;
Μια νύχτα, μια ραδιοφωνική φωνή είπε: «Η αγάπη είναι συγχορδία αντιθέσεων, ταξίδι από το φως στο σκοτάδι…». Την άκουσα. Και σώπασα. Γιατί κάποιες ερωτήσεις δεν χωρούν απάντηση, μόνο σιωπή. Μόνο έναν άνθρωπο που ξέρει να αποσύρεται από τις λέξεις, και να μένει εκεί. Αληθινός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου