Κάποτε περπατούσες την οδό Φυλής με σκυμμένο βλέμμα και αμήχανο βήμα. Τώρα, απλώς βολτάρεις μετακυλώντας την οθόνη πάνω κάτω. Τα φώτα νέον έγιναν ειδοποιήσεις, τα ραντεβού στα τυφλά μεταλλάχθηκαν σε «match», και η ντροπή αντικαταστάθηκε από φίλτρα. Τα μπορντέλα άλλαξαν διεύθυνση, μετακόμισαν στα κοινωνικά δίκτυα.
Η οδός Φυλής μετακόμισε. Δεν άλλαξε ταμπέλα, άλλαξε πλατφόρμα. Από το λιθόστρωτο στον αλγόριθμο. Από τη σιωπή της προσποίησης στο θόρυβο της υπερέκθεσης. Πλέον, τα φωτεινά κορίτσια δεν στέκουν πίσω από κουρτίνες, παίζουν ερωτικά παιχνίδια με φίλτρα γάτας και καρδούλες.
Παρακολουθώ από απόσταση ασφαλείας, όχι από ηθική ανωτερότητα, αλλά από ψυχική ανάγκη. Είναι άβολο να μπαίνεις σε σπίτια ανθρώπων από την κλειδαρότρυπα. Είναι αστείο - και λίγο θλιβερό - να βλέπεις να συγχαίρουν δημοσίως τη μάνα τους που τους γέννησε με ωραία ζυγωματικά. Η αυτοπροβολή έπαψε να είναι αμάρτημα. Είναι trend.
Οι «παρέες» του διαδικτύου είναι μιας χρήσης. Μοιάζουν με τις νύφες του Βούλγαρη, λίγη φωτογένεια, πολλή μοναξιά. Συναισθηματικά μονόκλινα δωμάτια, όπου όλοι ψάχνουν κάποιον να τους μοιάζει. Όμως, χωρίς το βλέμμα του άλλου, χωρίς την αμηχανία του σώματος, χωρίς το κοινό τραπέζι, καμία σχέση δεν ζυμώνεται.
Κάποτε γράφαμε επιστολές. Τώρα γράφουμε λεζάντες. Κάποτε ρωτούσαμε "πώς είσαι;". Τώρα απλώς κάνουμε tag. Οι σχέσεις έγιναν κοινοποιήσεις, οι σκέψεις emoji και η μοναξιά πιο φλύαρη από ποτέ. Δεν είναι τα social media το πρόβλημα. Είναι ο τρόπος που τα κατοικούμε. Μπαίνουμε με τις παντόφλες της αφέλειας και νομίζουμε πως αγγίζουμε τον κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου