Ο εαυτός μου με ξυπνάει τα βράδια. Όχι από φόβο. Από μια σιωπηλή υποψία ότι κάτι λείπει. Κάτι δεν ειπώθηκε. Δεν έγινε. Δεν τόλμησε.Η καθημερινότητα είναι μια καλοκουρδισμένη παγίδα. Μας μαθαίνουν να βαδίζουμε ίσια, να μην αναρωτιόμαστε, να μην εκρήγνυται μέσα μας τίποτα.
Η ζωή που μου υποσχέθηκαν ήταν καλοσιδερωμένη. Όμως εγώ ερωτεύτηκα τα τσαλακωμένα. Τα λοξά βλέμματα, τα λόγια που δεν λέγονται, τους δρόμους που δεν υπάρχουν στον χάρτη.
Δεν επιθυμώ να σωθώ. Δεν υπάρχει σωτηρία δίχως απώλεια. Θέλω να χαθώ όπως διαλύεται ένα ποίημα στο νερό, να παραμείνει η ουσία, αλλά όχι η φόρμα. Η μορφή είναι για τους θεατές. Η ουσία για τους συνένοχους.
Αγαπητοί συνένοχοι αναγνώστες, έχω αποφασίσει να μην προσαρμοστώ. Όχι από εγωισμό, από πίστη. Πίστη σε μια ζωή που δεν φαίνεται στα δελτία ειδήσεων, που δεν καθρεφτίζεται στους βιογραφικούς πίνακες. Πίστη πως οι παράδρομοι, είναι ο δρόμος.
Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς άρχισα να νιώθω ξένος με τον εαυτό μου. Ίσως μια Κυριακή πρωί, ανάμεσα στον ήχο της καφετιέρας και στο ρολόι που χτυπούσε χωρίς να δείχνει κάτι ουσιαστικό.
Ζούμε ζωές που δεν σχεδιάσαμε. Υπογράφουμε συμβάσεις ύπαρξης χωρίς να διαβάσουμε τα ψιλά γράμματα. Και κάπου εκεί, ανάμεσα στις μικρές υποχωρήσεις και τις μεγάλες αναβολές, ξεχνάμε ποιοι είμαστε, ή ποιοι δεν ήμασταν ποτέ.
Μερικές φορές, όταν βραδιάζει, αναρωτιέμαι: μήπως δεν είναι η ζωή που είναι βαριά, αλλά η μάσκα που φοράμε για να την αντέξουμε; Μήπως αυτό που μας εξαντλεί δεν είναι η δυσκολία, αλλά η προσπάθεια να μοιάζουμε ευτυχισμένοι;
Δεν γράφω για να καταλήξω κάπου. Δεν υπάρχει συμπέρασμα στο αίσθημα της απορίας. Γράφω γιατί υπάρχουν ακόμη λέξεις που δεν ειπώθηκαν, και ίσως - λέω ίσως - κάποιος να τις αναγνωρίσει ως δικές του.
Κι αν δεν υπάρξει κανείς, δεν πειράζει. Τουλάχιστον, θα έχω υπάρξει εγώ. Έστω και για λίγο. Έστω και ως σκιά στην τελευταία σελίδα αριστερά μιας εφημερίδας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου