Μεγάλωσες και ακόμα παραπονιέσαι;Η ερώτηση έρχεται σαν σκούντημα, σαν εκείνη τη φωνή που δεν σ’ αφήνει να βολευτείς.
Σου φαίνεται παράλογο; Δεν είναι. Το παράπονο είναι η τελευταία απόδειξη ότι δεν έγινες μέρος της αδράνειας.
Οι μέρες που πέρασαν γέμισαν αποτυχίες. Καμία εύκολη λύση δεν στάθηκε όρθια. Κι έτσι, με τις ειδήσεις να μαυρίζουν το αύριο, εύχεσαι να τελειώσει γρήγορα το δράμα, να πέσεις στον πάτο χωρίς την αργή αγωνία της βύθισης. Καλύτερα η καταιγίδα από τη μούχλα της αναμονής.
Γύρω σου, η κοινωνία ψάχνει σωτήρες στις πιο σκοτεινές γωνιές. Άκρα δεξιά, άκρα αφέλεια. Τι να πεις; Όταν ο φόβος γίνεται οδηγός, τα λάθη μοιάζουν λύσεις. Εδώ θα μπορούσες να παραπονεθείς δικαίως: για την αφέλεια, για τον φόβο που ντύνει τη μισαλλοδοξία με σημαίες. Αλλά τι να πεις; Ο καθένας ψάχνει τον σωτήρα του.
«Μεγάλωσες, ακόμα παραπονιέσαι;
Κοίτα τα παιδιά που απέτυχαν στις πανελλήνιες. Και εκείνα που πέτυχαν και δεν ξέρουν τι ακριβώς πέτυχαν». Για αυτά να πονέσεις, για τα παιδιά που μπαίνουν στη ζωή μέσα από θρίλερ χωρίς αίματα. Θρίλερ είναι ο επαγγελματικός προσανατολισμός στα 16, όταν η ψυχή δεν ξέρει ακόμα τι θέλει. Θρίλερ είναι να ονειρεύεσαι φιλόλογος και να βρίσκεσαι στη σχολή ψυκτικών. Θρίλερ, ακόμα βαθύτερο, είναι οι έρωτες που θα ζήσουν, οι απογοητεύσεις, οι πρώτες πληγές που δεν φαίνονται.
Να, λοιπόν, το επιχείρημα: Δεν είναι το θρίλερ που μας σκοτώνει, αλλά το αν τολμάμε να το ζήσουμε. Οι εποχές αλλάζουν, οι άνθρωποι μεγαλώνουν, αλλά κάποια πράγματα, όπως οι φόβοι, οι αγωνίες, η παιδική απορία, μένουν πάντα παιδιά. Και στο τέλος, όταν σβήσουν όλες οι εξωτερικές φωνές, μένει μία να σε ρωτήσει:
«Τι λες εσύ;» Γιατί κανείς δεν θα σου απαντήσει όπως εσύ.
Δεν είναι εγωισμός. Θάρρος είναι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου