Ας θυμηθούμε...

Τα θαύματα δεν κρύβονται σε παραμύθια, αλλά σε στιγμές καθημερινές, σχεδόν αθέατες. Μια αγκαλιά που χωρίζει και ενώνει τον κόσμο του ονείρου με τον κόσμο που καίει. Σε μια στιγμή που ο χρόνος παγώνει. Δεν τα βρίσκεις σε παραμύθια, αλλά στο καθημερινό άγγιγμα που ξεφεύγει από το βλέμμα, στο αόρατο, που γίνεται ορατό.
Υπάρχουν μέρες που η ψυχή μας βαραίνει από προβλήματα που σωρεύονται σαν σκουπίδια σε δρόμους σκοτεινούς, απειλώντας να μας πνίξουν. Ο πανικός γίνεται η καθημερινότητά μας, το μέσα μας γυμνό, να ψάχνει μια διέξοδο, μια ανάσα που να μην πνίγει.
Ας ζήσουμε τουλάχιστον τα καλοκαίρια. Αυτές τις μικρές φωτιές που ανάβουν μέσα μας, δροσίζοντας τη σκέψη και φέρνοντας ανάσα ελπίδας. Η ευθύνη δεν είναι μόνο βάρος. Είναι το φως που μπορεί να σηκώσει τα όνειρά μας, μια συλλογική προσπάθεια να ξαναγεννήσουμε τον τόπο που μας γέννησε.
Περπατώ στα καλοκαίρια της ψυχής μου, ξυπόλυτος με πέδιλα παιδικά, στην «Οδό Ονείρων». Εκεί που το άρωμα του φρέσκου ψωμιού και της γης συναντά τα γέλια των παιδιών που παίζουν χωρίς παιχνίδια. Εκεί που οι θεοί του Έρωτα αφήνουν τα ανεξίτηλα σημάδια τους, προστάτες ενός κόσμου που ακόμα αναζητούμε.
Το καλοκαίρι, όπως λέει ο Νίκος Ξυδάκης, δεν είναι απλώς εποχή. Είναι γνώση και παρηγοριά. Είναι το βλέμμα που ξαναβρίσκει τον τόπο, τις αντιφάσεις του, τις κρυμμένες κακίες και τους λανθάνοντες θησαυρούς. Είναι η υπόσχεση πως ο πλούτος που χάθηκε θα ξαναέρθει, όχι ίδιος, αλλά αλλιώς, μέσα από τη δουλειά, την αλήθεια και την συμπόνια. Πρώτα απ’ όλα για τον ίδιο μας τον εαυτό.
Σε αυτή την απόσταση μιας αγκαλιάς ίσως κρύβεται το μυστικό της ζωής. Όχι μακριά, αλλά μέσα μας. Εκεί όπου μια μικρή ανάσα μπορεί να γίνει άνεμος αλλαγής.
Και όταν όλα μοιάζουν να γκρεμίζονται, ας θυμηθούμε: η δύναμη να ξανασηκωθούμε κρύβεται πάντα στην επόμενη ανάσα, στην επόμενη αγκαλιά, εκεί που το φως ξαναγεννιέται, κάθε καλοκαίρι.