Πάντα αγαπούσα τις παλιές φωτογραφίες. Αυτές που η μνήμη ξέχασε σε κάποιο κουτί παπουτσιών, κι ο χρόνος άρχισε να τις χαϊδεύει με τη σκόνη του. Φωτογραφίες κιτρινισμένες στις άκρες, με ρυτίδες από το δίπλωμα και τη βουβή υπομονή. Που δεν μιλούν, μόνο θυμούνται. Που δεν τις κοιτάς μόνο, τις αγγίζεις με δισταγμό, σαν να φοβάσαι μην τις ξυπνήσεις.
Οι φωτογραφίες, οι παλιές, δεν λένε ψέματα. Δεν διορθώνουν τις σκιές, δεν ομορφαίνουν τις ρυτίδες. Φυλάνε ό,τι υπήρξε, ακριβώς όπως υπήρξε. Και μ’ έναν παράξενο τρόπο, φέρνουν πίσω όσα χάθηκαν ή όσα νομίσαμε πως χάθηκαν.
Οι παλιές φωτογραφίες δεν αλλάζουν ποτέ. Λειτουργούν σαν δίαυλοι μνήμης, σαν παράθυρα σε κόσμους που πια δεν υπάρχουν ή δεν υπάρχουν έτσι. Μας λένε με λεπτομέρεια τι χάθηκε και με ησυχία τι έμεινε. Το πιο συγκινητικό όμως δεν είναι το παρελθόν, είναι αυτό που έμεινε ίδιο. Εκείνη η ματιά, που απ’ τα παιδικά σου χρόνια ως το σήμερα δεν είπε να αλλάξει. Σαν να στέκεται πίσω απ’ τα μάτια η ψυχή και να επιβλέπει σιωπηλά την πορεία σου.
Στην εποχή της ευκολίας, του «ανέβασέ το story να το δούνε», οι παλιές φωτογραφίες αντιστέκονται. Δεν κάνουν θόρυβο, δεν ζητούν likes, δεν έχουν φίλτρα. Μόνο φθορά κι αλήθεια. Κρατούν χαμηλά το βλέμμα. Δεν ζητούν να τις κοιτάξεις, αλλά να τις αφουγκραστείς
Άλλωστε, από ύλη είμαστε όλοι και κάποτε γινόμαστε παλιές φωτογραφίες. Ή, αν είμαστε τυχεροί, ποίημα πάνω τους. Όπως εκείνο του Μάνου Ελευθερίου:
«Ό,τι από σένα τώρα έχει μείνει / σε μια φωτογραφία της στιγμής…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου