«Ψάξε στ’ όνειρό σου». Ίσως εκεί να κρύβεται ακόμα το κομμάτι εκείνο του εαυτού σου που δεν πρόλαβαν να λεκιάσουν οι άλλοι. Το καθαρό. Το δικό σου. «Ίσως το λάθος να μην ήταν ποτέ δικό σου», απλώς σου το φόρτωσαν μέχρι να το πιστέψεις.Βάλε λίγη μουσική. Όχι από εκείνη που σκεπάζει τη φασαρία, αλλά από την άλλη, τη βαθιά, την εσωτερική, που ρυθμίζει τα βήματά σου όταν όλα γύρω σωπαίνουν. Μην τα κάνεις όλα δράμα. Η ζωή δεν χρειάζεται υπερβολές, είναι ήδη αρκετά ωμή, και αρκετά τρυφερή. Πάρε δυο στροφές. Να σηκωθεί σκόνη απ’ τις παλιές σου συνήθειες. Διώξε τους ίσκιους που σε σέρνουν από πίσω. Αυτούς που τάισες με αμφιβολία και πότισες με φόβο. Μάζεψέ τους από τα πόδια σου. Δεν σου πάνε πια.
Η ζωή δεν είναι γιορτινό κουτί, είναι δέμα σφιχτά δεμένο με νήματα εμπειρίας. Κόμποι που κάποτε πόνεσαν, τώρα σε κρατούν δεμένη με τη γη. Οι καλύτερες μέρες δεν χαρίζονται. Χτίζονται, ακόμα και πάνω στα ερείπια.
Θυμήσου πώς άντεξες. Με λίγες αλήθειες και πολλή καρδιά. Με ένα βλέμμα από κάπου, μια σιωπή που ήξερε. Και με το φως που πάντα περιμένει στη στροφή, όταν αλλάξεις θέση στο μυαλό.
Άνοιξε το ανατολικό παράθυρο. Το πρωινό φως ξέρει. Ρίξε το βλέμμα σου να πέσει, όχι στο κενό, μα στη ζωή που συνεχίζεται. Όλα εκεί έξω χορεύουν. Με τη μουσική σου. Παίρνουν ρυθμό απ’ τον παλμό σου.
Πάρε την μπαγκέτα. Κι αν σου είναι δύσκολο να τραγουδήσεις μόνη, έλα να το πούμε μαζί:
«Ψάξε στ’ όνειρό σου, μήπως και βρεις πουθενά τον εαυτό σου…»
Ζήσε. Όχι όπως σου είπαν. Όπως γεννήθηκες να είσαι: ολόκληρη. Γυμνή. Όπως η αλήθεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου