Αφού το τέλος είναι κάπου ανάμεσα στη φωτιά και τον πάγο, πώς να τελειώσουμε; Κάθε τέλος είναι μισοτελειωμένο, σαν ανάσα που κόβεται πριν τη λέξη. Όχι, δεν τελειώσαμε. Ούτε όταν ο θυμός εξατμίζεται. Ούτε όταν τα ερείπια σωριάζονται σιωπηλά μέσα μας.
Δεν τελειώνουμε. Κρατιόμαστε. Ξεφλουδίζουμε, σιωπηλά, σαν τους σοβάδες στους τοίχους της Πόλης μας, κάτω από το βάρος της υγρασίας και των παραλείψεων. Εδώ, δεν μας σκοτώνουν οι αποφάσεις, μας φθείρουν οι αναβολές. Μας μαραζώνει η αναμονή. Αφού το τέλος όμως, είναι κάπου ανάμεσα στη φωτιά και τον πάγο, πώς να τελειώσουμε;
Ο Ιούλιος μάς δίνει νέες αφορμές, να τελειώνουμε με τις παλιές. Χάνεται κάτι όταν είναι αληθινά δικό σου; Όταν το «σου» δεν είναι ιδιοκτησία αλλά μνήμη σωματική; Σάρκα και αίμα και όνειρο, τότε τίποτα δεν χάνεται. Ακόμα και αν ο χορός δεν χορεύτηκε, ακόμα κι αν ο ουρανός ήταν άδειος από άστρα, το κράτησες μέσα σου. Και κανείς δεν μπορεί να στο πάρει.
Αν κάτι μας φθείρει, δεν είναι το κακό που έρχεται, αλλά η αναμονή του. Αυτή η αέναη προσμονή του χειρότερου που δεν έρχεται ποτέ ακριβώς όπως τον φοβήθηκες, μα έχει ήδη φάει τη ζωή σου. Το μέλλον δεν προβλέπεται και δεν χρειάζεται. Ο φόβος μάς ξεγελά πως προνοεί, μα στην ουσία μάς κλέβει τον παρόντα χρόνο.
Και γύρω μας; Ένας κόσμος εξουθενωμένος από το πριν και το μετά. Άνθρωποι που έμαθαν να ζουν με το "περιμένω" και να πεθαίνουν χωρίς "τώρα". Ένα κοινωνικό σώμα που φοβάται να νιώσει, μην τυχόν και αισθανθεί.
Το τέλος, αν έρθει, δεν θα μοιάζει με καταστροφή. Θα μοιάζει με λύση , όχι γιατί όλα λύνονται, αλλά γιατί κάποτε σταματάς να ρωτάς. Και μαθαίνεις να περπατάς, έτσι απλά, ανάμεσα στη φωτιά και τον πάγο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου