Υπάρχει κάτι στον Ιούλιο που δεν χωράει στη λογική. Δεν εξηγείται, δεν μετριέται. Δεν έχει να κάνει με τον καύσωνα, ούτε με τις διακοπές. Είναι κάτι άλλο, πιο υπόγειο, σχεδόν τελετουργικό. Ένα συναίσθημα που δεν βγάζει θόρυβο, αλλά ξέρει πού να χτυπήσει. Κι αν δεν είσαι υποψιασμένος, νομίζεις πως απλώς ιδρώνεις περισσότερο. Μα είναι η καρδιά που μεγαλώνει. Σαν να ‘χει μάθει από την επανάληψη της απώλειας. Σαν να λέει: «Έλα, και φέτος θα αντέξω». Εκεί που το μυαλό στροβιλίζεται από φόβο κι ανησυχία, η καρδιά σιωπά και χωράει. Δεν αγωνιά να καταλάβει, απλώς εμπεριέχει. Η λογική ζητά εξηγήσεις, αλλά η ζωή δεν είναι επιχείρημα. Είναι αίσθηση.Οι μέρες του Ιουλίου έχουν κάτι από τραύμα. Ρωγμές, όπως εκείνες στους τοίχους των παλιών σπιτιών. Δεν τις βάφεις, δεν τις κρύβεις. Τις κοιτάς και λες: «Εδώ πέρασε κάτι». Οι ρωγμές είναι η μνήμη του υλικού. Και στην ψυχή μας, τα ρήγματα είναι τα σημάδια της προσπάθειας να ζήσουμε.
Γράφουμε, με ό,τι μάς απέμεινε. Με τις λέξεις που δεν ειπώθηκαν τότε που έπρεπε, με τις σιωπές που έγιναν εσωτερικές προτάσεις. Όχι για να πούμε κάτι καινούριο, αλλά για να καταλάβουμε ότι ακόμη υπάρχουμε. Κι ότι η ευαισθησία δεν είναι ασθένεια. Είναι γνώση. Γράφουμε για να χαϊδέψουμε την οδύνη χωρίς να την τρομάξουμε.
Ζητάμε διάρκεια, κι όμως είμαστε από καιρό φτιαγμένοι από φθαρτό. Κι αν δεν το παραδεχτούμε, ζούμε με μάτια γεμάτα στάχτη.
Δεν είναι εύκολο να κατοικήσεις το όνειρο του άλλου. Ούτε να γίνεις κατανοητός.
Μα αυτό είναι το θαύμα: ότι μέσα στη σύγχυση του “είμαι - είσαι”, κάτι διασώζεται.
Μέσα από τη φθορά, περνά το φως γεννιέται η αλήθεια. Και μέσα στον Ιούλιο, η καρδιά θυμάται πώς είναι να νιώθει - χωρίς εγγυήσεις, χωρίς συμβάσεις.
Κι εσύ, που τόλμησες να πεις: «Δεν άντεξα», σου απαντώ: εκεί, στο σπάσιμο, ήσουν πιο δυνατός απ’ όλους. Γιατί δεν γεννήθηκε ο άνθρωπος από μάρμαρο. Μα από εύθραυστο θαύμα.
Γιατί, αν κάτι αξίζει να διασώσουμε, είναι εκείνη η αθωότητα που επιμένει να ξαναγεννιέται στα πιο ζεστά, στα πιο εκτεθειμένα καλοκαίρια μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου