Κ
άπου ανάμεσα στον εσπρέσο και τη διπλή σκέψη, γεννιούνται οι «άνθρωποι του ενδιάμεσου». Δεν είναι ούτε ζεστοί ούτε κρύοι, είναι χλιαροί σαν καφές που ξέχασες στο περβάζι ενώ μιλούσες για τον καιρό και το Netflix. Δεν αγαπούν, δεν μισούν. Κοιτούν τα πάθη των άλλων με την επιφυλακτικότητα με την οποία κοιτά κανείς μια πιπεριά Φλωρίνης σε σαλάτα - ωραία στο μάτι, αλλά ποιος ξέρει τι γεύση έχει;Οι άνθρωποι αυτοί δεν αφήνουν ίχνος στο χώμα. Φοράνε στυλ από δεύτερο χέρι, χτίζουν προσωπικότητες με copy-paste κι αν τους ρωτήσεις «ποιος είσαι;», θα σου απαντήσουν με emoji. Ζουν ανάμεσα σε «ίσως» και «μάλλον», μα η ζωή δεν σηκώνει ασάφειες, θέλει κραυγές, όχι επιφυλάξεις.
Όταν κοιτάζω αυτούς τους «ανάμεσα», θυμάμαι τα παιδιά που γελούν μόνο όταν γελούν οι μεγάλοι. Αν δεν τους πεις «να αγαπήσουν», δεν θα αγαπήσουν, αν δεν δουν influencer να παθιάζεται, δεν θα παθιαστούν. Έχουν ξεχάσει ότι η φωτιά δεν ανάβει με οδηγίες χρήσης.
Μου αρέσουν οι άνθρωποι που καίγονται. Όχι απαραίτητα επιτυχημένοι ή ισορροπημένοι, καμία σημασία. Αρκεί να μη φοβούνται να εκτεθούν. Να μιλούν με ρωγμές στη φωνή, να κάνουν έρωτα και επανάσταση με την ίδια λαχτάρα. Οι άλλοι, οι «νοικοκυραίοι της ψυχής», φυλάνε τα ρούχα τους για να έχουν τα μισά. Και τελικά δεν φορούν τίποτα.
Μπορεί το πάθος να είναι προαιρετικό; Όχι, βέβαια! Μην το ψάξετε στη συσκευασία. Το πάθος είναι σαν βροχή το καλοκαίρι, σε μουσκεύει, σε ξεβολεύει, αλλά σε ξαναφέρνει στη ζωή. Οι «ανάμεσα» φοβούνται να βραχούν. Κρατούν ομπρέλα ακόμα κι όταν δεν βρέχει.
Εγώ διαλέγω τους άλλους. Αυτούς που είναι ήλιος ή καταιγίδα. Ποτέ συννεφιά.
Στην φωτογραφία ένας άνθρωπος που καίγεται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου