Αν η ζωή είχε πυρήνα, δεν θα ήταν η δράση, αλλά ο χρόνος. Όχι αυτός που μετριέται με ρολόγια και ημερολόγια, αλλά ο αθέατος, εκείνος που κυλά αργά και γεμίζει τα κενά της ύπαρξης. Ο χρόνος της σχόλης, της μνήμης, της σιωπηλής εγγύτητας με τον εαυτό και τον άλλον. Εκείνος που δεν "καταναλώνεται", αλλά κατοικείται.
Ήθελα να γράψω για αυτόν τον χρόνο. Τον ωφέλιμο. Τον εσωτερικό, τον ψυχωφελή. Τον χρόνο που δεν απαιτεί τίποτα, δεν παράγει, δεν λογοδοτεί. Τον χρόνο που αφιερώνουμε, χωρίς να χάνουμε.
Κι όμως, αυτός είναι ο χρόνος που μας λείπει περισσότερο. Η καθημερινότητα, πυκνή, φλύαρη, επιτακτική, καταβροχθίζει κάθε παύση. Δεν μένει ούτε λεπτό να ακούσουμε τη σιωπή ή να κοιτάξουμε τον ουρανό χωρίς σκοπό.
Ο Μίλαν Κούντερα, σε μια πρόταση, καθρέφτη του καιρού μας, επισημαίνει: «Η ταχύτητα γεννά λήθη, η βραδύτητα γεννά μνήμη». Κι εμείς, γλιστρώντας πάνω στην επιφάνεια των πραγμάτων, χάνουμε την πυκνότητα του βίου. Η ζωή μας γίνεται ένα ελάχιστο τίποτα που περνά με την ταχύτητα του φωτός.
Πού πήγαν οι πλάνητες των λαϊκών τραγουδιών; Οι περιπλανώμενοι των χωματόδρομων; Ίσως χάθηκαν μαζί με τα ξέφωτα, τις αυλές, τα αργά απογεύματα. Μαζί τους χάνεται και ένα κομμάτι πολιτισμού, εκείνο που ήξερε να ζει χωρίς να βιάζεται.
Ο χρόνος είναι πολιτισμός. Είναι στάση. Είναι ανάμνηση και ρίζα. Αν τον αποδιώξουμε, χάνουμε όχι μόνο τον εαυτό μας, αλλά και τον κόσμο μας.
Αν η ζωή ήταν ποίημα, ο χρόνος θα ήταν οι λευκοί χώροι ανάμεσα στις λέξεις. Αυτά τα κενά που δεν τα διαβάζει κανείς, αλλά κρύβουν όλο το νόημα.
Ο χρόνος δεν είναι κάτι που περνά. Είναι ο χώρος όπου η ψυχή ανασαίνει. Κι αν δεν τον διεκδικήσουμε, θα χαθούμε μαζί του , γρήγοροι, άδειοι και λησμονημένοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου