Σε μια εποχή που τα λόγια περισσεύουν και οι έννοιες ξεθωριάζουν από την κατάχρηση, η Κέρκυρα παραμένει ένας τόπος με μνήμη, σιωπή και αντοχή. Το παρακάτω, αναζητά την ουσία πίσω από τον θόρυβο, σε ένα νησί που έχει περισσότερα να πει απ’ όσα του επιτρέπουμε να ακουστούν.
Εδώ η σιωπή είναι σπάνιο είδος. Όχι γιατί λείπουν τα λόγια, κάθε άλλο. Περισσεύουν. Μα είναι λόγια που λέγονται για να μην ακουστούν. Ανάλαφρα, άδεια, επαναλαμβανόμενα. Σαν αντίλαλοι που επιστρέφουν απ’ τους τοίχους της παλιάς πόλης, χωρίς να κουβαλούν ουσία.
Το «τίποτα» κάνει φασαρία. Φουσκώνει, βαραίνει, γίνεται είδηση, κουτσομπολιό, ίντριγκα, δράμα. Το ασήμαντο μοιάζει τεράστιο, γιατί αυτή η πόλη έμαθε να βαφτίζει την ασημαντότητα σημαντικό, για να κρύβει την αμηχανία της. Ζει με υπερθετικούς και φθαρμένα κλισέ, με λέξεις όπως «ενότητα» και «ανάπτυξη» που, από την πολλή χρήση, έχασαν το χρώμα τους, έχουν λιώσει από το πιπίλισμα και την υποκρισία.
Στους δρόμους , στα καντούνια στο ιστορικό κέντρο, δεν είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς τη φθορά πίσω από την τουριστική πρόσοψη. Εδώ όπου κάποτε χτίστηκε Ιστορία, τώρα πλάθεται σκηνοθεσία. Και οι πρωταγωνιστές; Άεργοι ηθοποιοί μιας καθημερινής φάρσας, που κραυγάζουν χωρίς να λένε τίποτα.
Μα ο τόπος αντιστέκεται. Το Λαζαρέτο θυμάται. Το Βίδο σιωπά. Το Παλαιό Φρούριο στέκει αγέρωχο, σαν να μας κοιτά με απορία. «Ποιοι είστε εσείς;» μοιάζει να ρωτά. Και τι είμαστε αλήθεια; Μια στιγμή είμαστε. Μια σκιά στο μάρμαρο της αιωνιότητας. Μια ανεπαίσθητη γρατσουνιά στα γόνατα του αέναου χρόνου.
Δεν είναι εύκολο να δεις την εικόνα όταν είσαι κομμάτι της. Ούτε να σωπάσεις, όταν γύρω σου ουρλιάζει το μηδέν. Όμως η Κέρκυρα αξίζει περισσότερα από τα ψεύτικα δράματά μας. Ζητά σεβασμό, όχι για όσα υπόσχεται, αλλά για όσα ήδη είναι.
Τελικά, αυτό που μένει είναι η σιωπή αυτού του τόπου. Όχι γιατί δεν έχει τι να πει, αλλά γιατί κουράστηκε να τον ερμηνεύουμε με ψέματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου