Η ομορφιά δεν κάνει παρέα με το μυαλό. Το παρασύρει, το αποσυντονίζει, το σηκώνει. Δεν εξηγείται, δεν αιτιολογείται. Όταν εμφανίζεται, δεν είσαι βέβαιος αν την είδες ξύπνιος ή στον ύπνο σου, αλλά ξέρεις πως σε τύφλωσε. Όπως εκείνο το φως που συνεχίζει να καίει μέσα σου, ακόμα και με τα μάτια κλειστά.
Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να γράψω για την ομορφιά και κάθε φορά βρίσκομαι χαμένος. Δεν μπορώ να την μειώσω, ούτε να την υποτάξω στη δύναμη της σκέψης ή στην ψυχική αρετή. Θέλω να την αγγίξω, να τη ζήσω . Όπως έμαθα μέσα από τον Έζρα, η αφή είναι αμφίδρομη: δεν δίνεις χωρίς να πάρεις, δεν πλησιάζεις χωρίς να μετακινηθείς ο ίδιος.
Ο Μοντεμπέλι περιέγραψε την ομορφιά του σώματος μέσα από την υφή, τη μυρωδιά, τη θερμοκρασία. Ένας ύμνος στην αίσθηση, όπου η σάρκα γίνεται τοπίο και η επαφή γίνεται επικοινωνία. Δεν είναι απλώς έλξη, είναι συνάντηση.
Κάποιοι θα πουν πως η έλξη προς την ομορφιά είναι μορφή ρατσισμού. Δεν είναι. Ο ρατσισμός γεννιέται όταν αποκλείεις τον «άσχημο» από την εικόνα, την εκπροσώπηση, το δικαίωμα να φανεί. Όμως η ίδια η ομορφιά, αυτή η "χαρισμένη", που δεν κατακτιέται, είναι ένα γεγονός που σε ταράζει. Δεν είναι δίκαιη, αλλά είναι αληθινή.
Όπως λέει και ο Οδυσσέας Ιωάννου, αυτή η ομορφιά μπορεί να σε κάνει να αλλαξοπιστήσεις. Να γονατίσεις μπροστά της, ανήμπορος. Και ίσως, μέσα σε αυτή την αδυναμία, να κρύβεται η πιο ανθρώπινη αλήθεια: πως κάποια πράγματα δεν είναι για να τα ελέγξεις, είναι για να τα νιώσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου