Υπάρχουν στιγμές που δεν επαναλαμβάνονται, όχι επειδή δεν ξανάρχονται, αλλά γιατί το φως τους δεν αντέχει δεύτερη ανάγνωση.
Ήταν ένα απόγευμα του Αυγούστου, με το βλέμμα της να γέρνει σαν ερώτηση που δεν τόλμησα να απαντήσω.
Η θάλασσα ήξερε. Ο ήλιος χαμήλωνε αργά, λες και μου έδινε χρόνο να προλάβω. Δεν πρόλαβα.
Χρόνια μετά, ξαναβρέθηκα εκεί. Ίδιος τόπος, ίδιο σώμα απέναντί μου, ίδια σιωπή, μόνο που τώρα, ήξερα τι έλεγε. Τόλμησα. Μα ήταν αργά.
Όχι για τη στιγμή, αλλά για το θαύμα της.
Η ιστορία, όταν ξαναγράφεται, φοράει τη μάσκα της φάρσας. Όχι γιατί κοροϊδεύει, αλλά γιατί τίποτα δεν είναι πια αθώο.
Ο χρόνος δεν συγχωρεί το "σχεδόν". Δεν θυμάται τις δεύτερες ευκαιρίες.
Μονάχα εκείνες που άφησες πίσω χωρίς να τις αγγίξεις.
Άκουσα μια νύχτα τη φωνή στο ραδιόφωνο να λέει:
«Οι δρόμοι, ακόμη κι όταν δε συναντιούνται, προσποιούνται πως τέμνονται. Ίσως η μοίρα είναι απλώς η πρόφαση των βημάτων που δεν κάναμε εγκαίρως.»
Κι εγώ, χρόνια μετά, δεν νοσταλγώ εκείνη τη γυναίκα. Νοσταλγώ τον εαυτό μου όπως ήταν πριν χαθεί η στιγμή.
Τον εαυτό μου που ακόμα πίστευε πως τα όνειρα μένουν.
Εκεί που δεν γυρνά ο χρόνος, μένουμε να κοιτάμε αυτό που ήμασταν. Και να θρηνούμε αυτό που δεν γίναμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου