Ό,τι άντεξε στη φωτιά, δεν το καίει το τέλος

Πονάει το τέλος. Το ένιωσα σαν ρωγμή που διατρέχει σιωπηλά τα μέσα μου. Δεν το κρύβω. Αλλά έμαθα να μην το φοβάμαι. Γιατί ό,τι τελειώνει, δεν σβήνει, μεταμορφώνεται. Αφήνει πίσω του κάτι που δεν μπορεί να πάρει κανείς: την εμπειρία, το βάθος, τον λόγο που ξεκίνησε. Το τέλος δεν είναι πάντα κατάρρευση . Μερικές φορές είναι η φυσική στροφή μιας διαδρομής. Κι αυτό, δεν είναι ήττα.
Έδωσα χωρίς να υπολογίζω. Δεν κράτησα λογαριασμούς. Η αγάπη δεν βάζει όρους, δεν είναι συναλλαγή. Μπήκα στο όνειρο του άλλου, άγγιξα χώματα ξένα, προσπάθησα να γίνω "εμείς". Μπορεί να μη βρήκα ανταπόκριση. Αλλά βρήκα εμένα. Δεν ζητώ εξηγήσεις. Δεν κρατώ σκορ. Μπήκα σε κάτι ολόκληρος, δεν κράτησα τίποτα πίσω.
Θυμάμαι το ξεκίνημα, τη φόρα, την τρέλα, τη φωτιά. Την αγάπη που δεν ρωτούσε αν αξίζει. Και ακόμα κι αν τώρα μετράω τις απώλειες, δεν νιώθω άδειος. Γιατί ό,τι άντεξε στη φωτιά, δεν το καίει το τέλος. Το δυναμώνει.
Δεν κρατώ κακίες. Δεν έχω χώρο για βάρη που δεν μου ανήκουν. Αυτό που κράτησα είναι η εμπειρία – όχι το δράμα. Τα βλέμματα που μίλησαν χωρίς λέξεις. Οι σιωπές που δεν ήταν αδιαφορία, αλλά φόβος. Οι στιγμές που έμοιαζαν μικρές, αλλά τώρα μετράνε διπλά.
Συνεχίζω. Όχι γιατί ελπίζω πάλι στο ίδιο, αλλά γιατί δεν ξέρω να κάνω αλλιώς. Δεν θα ξεχάσω, δεν θα παγώσω. Ό,τι έμεινε μέσα μου είναι αρκετό.
Γιατί, στο τέλος, αυτό που σε κρατά όρθιο, δεν είναι όσα έχασες – αλλά όσα άντεξες χωρίς να χαθείς.