Έχω αδυναμία στις επαναλήψεις. Όχι τις φλύαρες, τις άλλες, τις ήσυχες, τις γλυκές, αυτές που επιστρέφουν χωρίς θόρυβο. Ένα βλέμμα, μια παλιά μουσική, ένα άρωμα που μοιάζει να ξέρει περισσότερα για μένα απ’ ό,τι εγώ. Εκεί βρίσκομαι. Κάθε φορά και λίγο πιο κοντά.Δεν με έμαθαν να κυνηγάω τις πρώτες θέσεις. Ούτε να φοβάμαι τις τελευταίες. Ανήκω στους παρατηρητές, στους αφανείς, σ’ εκείνους που στέκονται λίγο πιο πίσω, όχι από δειλία αλλά από επιμονή να βλέπουν καθαρά. Και να ακούνε. Τις λεπτομέρειες.
Μεγάλωσα με την πεποίθηση ότι η ζωή γράφεται στο περιθώριο. Εκεί που οι πιο σημαντικές συναντήσεις γίνονται τυχαία, και τα μεγάλα λόγια αποσύρονται ευγενικά για να χωρέσει η σιωπή. Πολλές φορές δεν έχω τι να πω κι αυτό με ανακουφίζει. Γιατί τότε ίσως μπορώ να νιώσω.
Κρατώ κοντά μου τους ανθρώπους που δεν χρειάζονται εξηγήσεις. Και κρατώ και κάτι ακόμα: τη δυνατότητα να εκπλήσσομαι. Με μικρά πράγματα. Με μια τυχαία ατάκα. Με την ευγένεια της νύχτας, όταν τα φώτα σβήνουν και τα αστέρια επιμένουν να αναβοσβήνουν.
Δεν προσπαθώ πια να εξηγώ τον εαυτό μου. Προτιμώ να τον ανακαλύπτω, κομμάτι κομμάτι. Όπως ανακαλύπτεις ξανά μια ταινία που νόμιζες πως ήξερες. Κι όμως, κάθε φορά κάτι νέο.
Σαν να ήταν πρεμιέρα.
Στη Ριβιέρα.
Που την κουβαλάω πια μέσα μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου