Η νιότη είναι πρόλογος, η γοητεία το κείμενο...

Η γοητεία, λένε, δεν πολεμιέται με τον χρόνο. Κι όμως, εκείνος επιμένει να μας αλλάζει προσωπεία, σαν παλιός ηθοποιός που δεν αποσύρεται ποτέ. Όσοι μεγαλώνουν, στρέφουν πίσω το βλέμμα, όχι για να αναμετρηθούν με τα ίχνη τους, μα για να γείρουν σ’ ένα γνώριμο χώμα που μοιάζει με παρηγοριά. Και τότε προφέρουν το γνώριμο ψέμα: «δεν μετανιώνω για τίποτα». Ε, καλά…

Οι επιλογές, εκείνες οι μικρές, οι αδιόρατες, μας καταδιώκουν πιο πιστά απ’ όσο εμείς τις αναζητήσαμε. Ονειρευτήκαμε ή απλώς βυθιστήκαμε σε λήθαργο; Διαλέξαμε ή φοβηθήκαμε; Σαν παλιός λογαριασμός που ποτέ δεν βγαίνει, η ζωή προσθέτει όνειρα, αφαιρεί ελπίδες, διαιρεί τα ταξίδια κι αφήνει στο τέλος μια ισορροπία εύθραυστη: «μια η άλλη». Η θεωρία έρχεται σαν μανδύας, ντύνει όσα πράξαμε, παρηγορεί όσα δεν τολμήσαμε.

Κι ενώ η ψυχή προσποιείται τη βασίλισσα, το σώμα καταγράφει την αλήθεια. Κιτρινίζει, κοκκινίζει, χαράσσεται. Είναι ο αθόρυβος χαρτογράφος μας. Εκεί που η ψυχή υφαίνει μεγαλοθυμίες και δήθεν καλοσύνες, το κορμί μιλάει με ρυτίδες, μελανιές, με έναν χάρτη που δεν σηκώνει διαψεύσεις.

Κι ύστερα, το θαύμα: μετά τα τριάντα, πρόσωπα συνηθισμένα αποκτούν ξαφνικά βάθος, ενώ άλλα, κάποτε εκτυφλωτικά, σβήνουν σαν αφίσες ξεθωριασμένες σε κολώνα της ΔΕΗ. Η νιότη έχει μόνο φρεσκάδα, η ωριμότητα χαρίζει χαρακτήρα.

Κι έτσι, ενώ διακηρύσσουμε με στόμφο «δεν μετανιώνω», το σώμα, με τη δική του λιτή ειρωνεία, χαράζει την αντίρρησή του στο μέτωπο. Και ποιος να το αντικρούσει;