Θα είμαι πάντα ένα παιδί που αγοράζει σχολικά

Πώς να σωθείς, από μια ηλιόλουστη μέρα του Σεπτέμβρη; Δεν είναι η θλίψη που σε κατακλύζει, ούτε το κρύο που σε προειδοποιεί. Είναι το φως. Αυτό το απρόσμενα γλυκό φως που προσποιείται πως όλα συνεχίζουν κανονικά, λες και το καλοκαίρι δεν τελείωσε, λες και δεν έρχεται χειμώνας.

Σεπτέμβρης. Κάθε χρόνο, όπως πάντα, αγοράζω τετράδια, μολύβια, γόμες, κασετίνες. Μερικές φορές και σχολική τσάντα, αν η παλιά έχει φθαρθεί . Για μένα όλα αυτά, όχι για το σχολείο, για τη μνήμη. Μικρές τελετουργίες που κρατούν ζωντανά τα όνειρα και ξορκίζουν τον χρόνο. Το καλοκαίρι φεύγει, αφήνοντας πίσω τη ζέστη και τις μυρωδιές της θάλασσας, κι εγώ κρατώ την υπόσχεση ότι όλα μπορούν να ξαναρχίσουν.

Ο ουρανός βαραίνει από σύννεφα, μα οι χαραμάδες του φωτός δεν παραιτούνται. Το φθινόπωρο μοιάζει με ερώτηση: ποιο μέρος της ζωής μου ήταν αληθινό; Ποιες επιλογές ήταν δικές μου και ποιες δανεικές; Πόσες φορές θυσίασα την ποιότητα για την ποσότητα;

Η εφηβεία, ανυπότακτη, ξαναβγαίνει στους δρόμους με πανό, φωνάζει τα συνθήματα που εγώ ξέχασα. Στην καθημερινότητα συντρίβεται η ποιότητα, κι όμως μέσα μου αναβλύζει μια πλημμύρα αισθημάτων. Θέλω να σπάσω τη σιωπή με τις λέξεις που λάμπουν, με τις λέξεις που απαιτούν να γίνουν πράξη.

Η ζωή δεν μετριέται με αριθμούς ούτε φυλακίζεται σε κανόνες. Ζητά τόλμη, φαντασία, μικρές ανατροπές. Ζητά την παιδική ματιά που βλέπει το αδύνατο σαν παιχνίδι και το εφικτό σαν φως.

Κι έτσι, κάθε Σεπτέμβρη, ανοίγω τις σελίδες μου, κρατώ τα μολύβια και τις γόμες σαν φλόγες, αφήνομαι στο φως που επιμένει, στα όνειρα που επιστρέφουν και στο γαλάζιο που δεν χάνεται. Το καλοκαίρι φεύγει, ο Σεπτέμβρης αρχίζει, κι εγώ, παρά τα χρόνια, θα είμαι για πάντα ένα παιδί, που αγοράζει σχολικά.

Η φωτογραφία από την ταινία «Ο δάσκαλος που άφηνε τα παιδιά να ονειρεύονται» (2006)