Στην καρδιά της πόλης, οι άνθρωποι βαδίζουν γρηγορότερα, σαν να τους κυνηγά η βιασύνη του χειμώνα. Κι όμως, μέσα στις σκιές των δέντρων, υπάρχει μια υπόκωφη πρόσκληση για στοχασμό. Το φθινόπωρο μάς διδάσκει ότι τίποτε δεν μένει ακίνητο, η φύση αποχαιρετά με χάρη, τα χρώματα ξεθωριάζουν για να γίνουν μνήμες.
Η ευτυχία δεν έρχεται ξαπλωμένη κάτω από έναν ίσκιο. Στις στροφές της ανηφόρας μας θα μας βρει, εκεί που η προσπάθεια συναντά την απροσδόκητη χάρη. Ο φθινοπωρινός αέρας δροσίζει το μυαλό, γιατί τελικά, όλα είναι θέμα αντίληψης. Αν θέλουμε να ζήσουμε στη ζέστη και στην υγρασία, θα το κατορθώσουμε, ακόμη και αν φυσάει έξω ο βοριάς.
Παράπονο; Μια λέξη που κολλάει μόνο στον εαυτό μας. Παράπονο, που δεν αφήσαμε την αύρα να μας διαπεράσει, που επιτρέψαμε στην υγρασία να μας οδηγήσει στη μιζέρια. Παράπονο που δεν τινάξαμε το κεφάλι μας, αφήνοντας τα έπεα πτερόεντα να μας ζαλίζουν τον έρωτα.
Η σημερινή εικόνα δεν εμπνέει αισιοδοξία. Πολιτικοί καθηλωμένοι στην παράδοση και στην ψευδαίσθηση, επιδόματα που μπαλώνουν πληγές, επικοινωνιακά τερτίπια που προσπαθούν να ρίξουν στάχτη στα μάτια ενός Λαού πληγωμένου και ταπεινωμένου. Όλα τριγύρω αλλάζουν, κι όλα τα ίδια μένουν. Και χειρότερα . Ίσως η αλήθεια να έρθει όταν οι τεθλασμένες γραμμές της ζωής γίνουν ευθείες, όταν σταματήσουν οι χτύποι της καρδιάς και δεν θα υπάρχει τίποτα να αρπάξουν. Μέχρι τότε, μπορούμε να γελάσουμε με την τραγωδία σαν να βλέπουμε παλιά κινηματογραφική κωμωδία.
Η εποχή μας θέλει καθιστούς, ακίνητους, με τις λιγότερες δυνατόν κινήσεις. Και όμως, μέσα στη σιωπή, τα «θέλω» γίνονται απαίτηση: θέλω μια αγάπη ανεξίτηλη, που να με αντέχει και να την αντέχω, γιατί η ανταλλαγή των αισθημάτων ανήκει στα βαρέα μέταλλα. Έβαλα μουσική. Σε αυτό το μεταίχμιο του Σεπτεμβρίου, ανάμεσα σε φθινοπωρινό καλοκαίρι και φθινοπωρινό χειμώνα, η μουσική ανασηκώνει την ομίχλη, με μαλακώνει, ανοίγει δρόμους μέσα μου, υφαίνει υπόγεια δίκτυα που αγκαλιάζουν τη ζωή και ξυπνά αισθήματα ακριβά και πολύτιμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου