Στα αληθινά που δεν ξεβάφουν

Οι λέξεις, όταν δεν γεννούν πράξεις, καταντούν βάρος. Οι τηλεοπτικές συζητήσεις το αποδεικνύουν κάθε βράδυ: φωνές που σβήνουν πιο γρήγορα κι από τη διαφήμιση που τις διακόπτει. Το αποτέλεσμα, και μόνο αυτό, είναι που μετρά, το υπόλοιπο είναι σκηνικό καπνού.

Τα νέα, τα ίδια. Παλιό εμπόρευμα με καινούρια συσκευασία. Μια βιομηχανία δικαιολογιών, με κορυφαία ετικέτα: «φταίει το σύστημα». Σαν να πρόκειται για μαγική συνταγή που καλύπτει όλα τα στραβά, την αδράνεια, την ανεπάρκεια, τις μικρές και μεγάλες σκοπιμότητες. Κι εμείς, θεατές σε θέατρο σκιών, παρακολουθούμε τον ίδιο κακοπαιγμένο μύθο να επαναλαμβάνεται.

Κι όμως, η ιστορία δε γράφτηκε με προσχήματα. Γράφτηκε με εκείνους που δούλεψαν σιωπηλά, που ύψωσαν έργα από γυμνά χέρια και από ανήσυχες ψυχές. Ο Γκιμοσούλης θύμιζε πως μια βολεμένη ψυχή δεν γράφει. Ούτε ζει. Το ποτάμι, αν το περιορίσεις, πλημμυρίζει, αν το αφήσεις, βρίσκει δρόμο προς τη θάλασσα.

Έτσι πορευόμαστε κι εμείς. Με οικονομία δυνάμεων, με προσοχή να μη χαθούμε στο θόρυβο. Κρατώντας τα λίγα, τα αληθινά. Απαλλαγμένοι από τα μιας χρήσης, που ξεθωριάζουν με την πρώτη βροχή, οπλισμένοι με εκείνα που αντέχουν στον χρόνο. Γιατί όσο κι αν αλλάζουν οι υποσχέσεις, η ψυχή παραμένει ανήσυχη και ζητά το ουσιαστικό.

Αναζητά την ευθύνη, τη δημιουργία, τη ματιά του άλλου που αναγνωρίζει. Όχι τα φώτα των δελτίων, ούτε τα χειροκροτήματα των πάνελ. Γιατί το στυλ, η ταυτότητα, δεν χαρίζονται, κερδίζονται στην πράξη.

Κι αυτή είναι η μόνη πανοπλία μας: η ικανότητα να ξεχωρίζουμε το αληθινό από το περιτύλιγμα. Στον κόσμο των εύκολων «θα», να επιμένουμε στα δύσκολα «έγινε».