Η μεγάλη τέχνη της στασιμότητας

«Όλα τριγύρω αλλάζουνε. Κι όλα τα ίδια μένουν.
Το μόνιμο ρεφρέν της πολιτικής μας ζωής.
Πρώτα η «επαναστατική» γυμναστική. Συνθήματα, χειροκροτήματα, μεγάλα λόγια. Μετά το τραίνο ξεκινά. Χωρίς μηχανοδηγό. Στις ίδιες παλιές ράγες, χαραγμένες από τους προηγούμενους.

Το όραμα; Πρώτο θύμα. Βουλιάζει στη λάσπη της συνήθειας. Το «ριζοσπαστικό»; Ένα μπαλόνι που σκάει στην πρώτη γωνία. Κι η εξουσία επιστρέφει στην αγαπημένη της δουλειά, αριθμοί, ισορροπίες, μικροσυμφέροντα.

Γύρω μας πλήθος λογιστών. Μικροδιαχειριστών. Ανθρώπων που φυλάνε το ταμείο σαν να ’ναι θησαυρός. Πολιτικών που ξοδεύουν ολόκληρη τη ζωή τους για να μη χαθεί ούτε η καρέκλα ούτε η σιωπή.

Κι όμως, η ιστορία δεν κινήθηκε ποτέ με λογιστικές πράξεις. Την άλλαξαν οι ανικανοποίητοι. Οι ρομαντικοί που δεν έμαθαν να λογαριάζουν.

Σήμερα, μέσα στο πλήθος των μετρίων διαχειριστών, των ευσεβών ισορροπιστών και των μικροδιεκδικητών, οι αληθινά ανικανοποίητοι μοιάζουν σαν σπάνια είδη. Αυτοί που αυτοσαρκάζονται, που δεν χωράνε σε καρέκλες, που βαδίζουν σε δρόμους χωρίς βεβαιότητα, με μόνη πυξίδα μια Ιθάκη πάντα μακρινή.
Δεν φτιάχνουν γέφυρες για να περάσουν όλοι βολικά, τις γκρεμίζουν, για να αναγκάσουν τον κόσμο να σκεφτεί πώς αλλιώς μπορεί να προχωρήσει.

Είναι οι μόνοι που κρατούν μια σπίθα. Μικρή, ασταθή, πεισματάρικη. Κι αν βρει αέρα, η σπίθα αυτή γίνεται φωτιά. Όχι για να κατακάψει, μα για να θυμίσει πως υπάρχει ζωή έξω από τις ισορροπίες και πέρα από τους υπολογισμούς.
Το ερώτημα μένει: θέλουμε φωτιά ή βολευόμαστε με τη στάχτη;