Το βλέμμα που δεν έσβησε

 

Έσβησε σήμερα ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ, κι όμως μοιάζει σαν να μην χωράει στο σκοτάδι της απουσίας. Γιατί οι μεγάλοι ηθοποιοί δεν πεθαίνουν, μένουν να κατοικούν στις μνήμες μας, σαν φωτεινές εικόνες που αναπνέουν ακόμα, βλέμματα που δεν κλείνουν ποτέ, ρόλους που γίνονται κομμάτι της δικής μας ζωής.

Μας χάρισε "Τα καλύτερά μας χρόνια" και μάθαμε ότι ο έρωτας είναι ταυτόχρονα θρίαμβος και πληγή, ένα αποτύπωμα που δεν χάνεται. Μας πήγε "Πέρα από την Αφρική", κι ήταν σαν να μας έδειχνε με το βλέμμα του την άγρια ομορφιά της νοσταλγίας. Μας δοκίμασε με μια "Ανήθικη Πρόταση", φανερώνοντας την εύθραυστη γραμμή ανάμεσα στην επιθυμία και την απώλεια.

Και ύστερα, εκείνος ο ατίθασος Σάντανς Κιντ, στο πλευρό του Μπούτς, που έτρεχε με το άλογο προς το άγνωστο. Το χαμόγελό του μια υπόσχεση ότι η ελευθερία αξίζει κάθε κίνδυνο. Στο The Sting η γοητεία του έγινε τέχνη της επιβίωσης, ενώ στο "Όλοι οι άνθρωποι του Προέδρου" η φωνή του αναδύθηκε ως ύμνος στη δημοκρατία και στην αναζήτηση της αλήθειας. Γιατί ο Ρέντφορντ δεν υπήρξε μόνο ηθοποιός, αλλά και πολίτης, πίστεψε στη δύναμη της διαφάνειας, στήριξε τις ανεξάρτητες φωνές, υπερασπίστηκε την ελευθερία της έκφρασης.

Δεν ήταν απλώς μια όμορφη μορφή, ήταν ένας ποιητής του σινεμά, ένας αφηγητής του ανθρώπινου πάθους, ένας δημιουργός που έμαθε να παντρεύει το φως με την αλήθεια.

Σήμερα το πανί σκοτεινιάζει, κι όμως, το βλέμμα του παραμένει ανοιχτό, εκείνο το βλέμμα που μιλούσε χωρίς λόγια και άφηνε μέσα μας μια σπίθα αιώνια. Γιατί το φως δεν χάνεται, απλώς αλλάζει θέση, για να συνεχίσει να μας φωτίζει από αλλού.