Για να μη ξεχαστώ...

Η ταχύτητα δεν είναι τυχαία. Δεν είναι απλώς συνήθεια. Είναι το πιο ύπουλο εργαλείο της εποχής μας. Μας θέλουν βιαστικούς, για να μη σκεφτόμαστε. Μας θέλουν κουρασμένους, για να μη θυμόμαστε. Μας θέλουν «συνδεδεμένους» με όλες τις οθόνες, αλλά αποσυνδεδεμένους από τον εαυτό μας και τους άλλους.

Όσο περισσότερο τρέχουμε, τόσο πιο πειθήνιοι γινόμαστε. Η αγορά χαίρεται. Αγοράζουμε χωρίς να εξετάζουμε, καταναλώνουμε χωρίς να γευόμαστε. Η πολιτική ανακουφίζεται. Ένας πολίτης βιαστικός δεν έχει χρόνο να απαιτήσει, να διαμαρτυρηθεί, να διεκδικήσει. Αρκεί να τον φορτώσεις με υποχρεώσεις, χαρτιά, προθεσμίες, να τον κάνεις να κυνηγάει το «επόμενο» και να ξεχνάει το παρόν.

Η λήθη είναι το πιο μεγάλο μας τραύμα. Γιατί χωρίς μνήμη δεν υπάρχει ούτε δικαιοσύνη, ούτε κοινότητα, ούτε αγώνας. Ένας κόσμος που ζει με την ταχύτητα του φωτός, χάνει το βάρος της σκιάς του. Και τότε, όλοι μοιάζουμε με φαντάσματα που τρέχουν, χωρίς να ξέρουν προς τα πού.

Γι’ αυτό και η βραδύτητα είναι σήμερα μια πράξη επαναστατική. Να πεις «όχι» στο άγχος της παραγωγικότητας. Να κρατήσεις το βλέμμα στον διπλανό σου. Να ξαναθυμηθείς πως η ζωή δεν μετριέται σε ειδοποιήσεις, αλλά σε στιγμές.

Κι έτσι το πήρα απόφαση. Να επιστρέψω στο μολύβι. Να το κρατήσω έστω άγαρμπα, έστω με κόπο, σαν να πιάνω ξανά από την αρχή κάτι καινούργιο. Το ξέρω με εκείνα τα καλλιγραφικά γράμματα που ήξερα, δεν θα ανταμώσω ποτέ. Δυσκολεύομαι, η γραφή δεν κυλά όπως παλιά, οι γραμμές βγαίνουν αδέξιες. Όμως δεν θέλω να ξεχαστώ. Δεν θέλω να με ρουφήξει κι εμένα η ταχύτητα, να γίνω ένας ακόμα αριθμός χωρίς μνήμη. Θέλω ν’ αφήνω το μολύβι να χαράζει αργά το χαρτί, να κοιτώ τους ανθρώπους χωρίς να τους σαρώνω με βλέμμα ανυπόμονο.

Το μολύβι είναι η αντίστασή μου. Είναι ο ρυθμός που επιστρέφει σε μένα. Στην αργή σκέψη, στην καθαρή ανάσα, στη μνήμη που χρειάζεται χρόνο για να ανθίσει. Γράφοντας αργά, νιώθω ότι σώζω κομμάτια από τον εαυτό μου. Κι ίσως, μέσα από αυτό το απλό, χειροποίητο μονοπάτι, να μπορέσω να ξαναθυμηθώ ποιος είμαι και ποιοι είμαστε.

Γιατί στο τέλος, δεν είναι το χέρι που ξεχνάει το μολύβι. Εμείς ξεχνάμε τον εαυτό μας.