Υπάρχουν στιγμές που δεν επαναλαμβάνονται. Είναι μοναδικά αντίτυπα, κομμένα και ραμμένα πάνω σου. Δεν δανείζονται ούτε αντιγράφονται. Όσοι προσπάθησαν να τα αναπαράγουν, είτε με μνήμη είτε με τεχνολογία, κατέληξαν με κάτι άψυχο. Γιατί η αληθινή ομορφιά δεν αντιγράφεται.
Η εποχή μας αγαπά την «έξω» ομορφιά. Ένα φίλτρο, ένα τσίμπημα, μια σιλικόνη, ένα χειρουργικό ράψιμο και η εικόνα «διορθώνεται». Όμως η «μέσα» ομορφιά δεν έχει τέτοια συνταγή. Θέλει χρόνο και φθορά. Θέλει να σε δει να πέφτεις και να σηκώνεσαι, να ξέρεις να χάνεις και να συγχωρείς. Η μία είναι φωτογενής, η άλλη είναι φωτεινή.
Το καλοκαίρι είναι αμείλικτος καθρέφτης. Με έναν ήλιο που γέρνει στη δύση κι έναν αέρα που κουβαλά αρώματα από κάποιο παιδικό καλοκαίρι, αποκαλύπτει και τις δύο όψεις. Σου θυμίζει την ομορφιά που κέρδισες με το μυαλό και την ψυχή σου, και την άλλη, τη χαρισμένη από τη φύση. Η δεύτερη ξεθωριάζει όσο η πρώτη βαθαίνει. Σήμερα αυτό θεωρείται… ατυχία.
Η ειρωνεία είναι πως επενδύουμε αμύθητα ποσά για να κρατήσουμε την εξωτερική όψη, ενώ η εσωτερική θέλει μόνο λίγο χώρο και λίγη σιωπή. Δεν είναι θέμα προσώπου, είναι θέμα βλέμματος. Δεν είναι λείο δέρμα, είναι μάτια που κουβαλούν ιστορίες.
Κάπου εκεί, σε μια στιγμή σχεδόν ασήμαντη, το καταλαβαίνεις, ο ήλιος λίγο πριν χαθεί, ο αέρας να φέρνει μια γνώριμη μυρωδιά, κι εσύ, λίγο πιο μεγάλος, λίγο πιο αληθινός. Και τότε, ανακαλύπτεις πως η αληθινή ομορφιά είναι διάθλαση, έξω από την πραγματικότητα, αλλά βαθιά μέσα στην ψυχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου