Η βροχή του Αυγούστου ξεπλένει τα ψέματα

Με την πρώτη σταγόνα της βροχής, δεν σκοτώθηκε το καλοκαίρι, απλώς γλίστρησε πάνω στα μπαλκόνια της πόλης, εκεί όπου οι γλάστρες ξεχειλίζουν. Στην Κέρκυρα σήμερα βρέχει αδιάκοπα και ξαφνικά όλα είναι ορατά: οι δρόμοι που γίνονται ποτάμια, τα φανάρια που παίζουν κορώνα - γράμματα με το χάος, τα σκουπίδια που επιπλέουν σαν μαύρες σημαδούρες στην άκρη του δρόμου. Το ηλεκτρικό που πάει και έρχεται, τα μαγαζιά τα καλοκαιρινά, που έγιναν "καλοκαιρινά". Ο ουρανός μοιάζει να γελάει ειρωνικά «Τι περιμένατε; Να αντέξει για πάντα η βιτρίνα;» Ο Αύγουστος φεύγει και μας αφήνει πίσω του, λογαριασμό βαρύ.

Αύριο η τελευταία του. Μόνο που η Κέρκυρα δεν αδειάζει ποτέ. Το νησί παραμένει γεμάτο, όχι από αναμνήσεις και σιωπές, αλλά από βανάκια ενοικιαζόμενα, βαλίτσες που γλιστρούν στα καλντερίμια και κρουαζιερόπλοια που ξεφορτώνουν ανθρώπους με ταχύτητα εργοστασίου. Το τέλος του καλοκαιριού εδώ μοιάζει περισσότερο με παράταση, σαν θεατρική παράσταση που αρνείται να κατεβάσει αυλαία.

Η βροχή δεν συγχωρεί, δεν χαρίζεται. Κατεβάζει τα προσωπεία, ξεπλένει το μέικ-απ του Αυγούστου. Και τότε φαίνεται η αλήθεια: μια πόλη που κρατάει ακόμα από τη μνήμη και την ομορφιά της, μα τρίζει κάτω από το βάρος της εγκατάλειψης. Πόσες φορές θα πούμε «ίσως του χρόνου να είναι καλύτερα»; Πόσες φορές θα κλείσουμε τα μάτια μπροστά στο ίδιο αδιέξοδο;

Κι η βροχή; Δεν είναι ποιητικός ψίθυρος, είναι ανάκριση. Σου λέει: «Πόσο ακόμη θα διψάς όταν το νησί βουλιάζει από κόσμο; Πόσο ακόμη θα κολυμπάς σε σκουπίδια που βιάστηκες να κρύψεις πίσω από θάμνους;» Σου δείχνει την αλήθεια χωρίς φτιασίδια, σου δείχνει μια πόλη που δεν αντέχει το ίδιο της το βάρος.

Αύριο θα είναι πάλι γεμάτα τα στενά, οι παραλίες, τα λεωφορεία. Μόνο η βροχή θα συνεχίζει να πέφτει σαν ειρωνικό σχόλιο. Όσο εμείς βαυκαλιζόμαστε με τον «παράδεισο του Ιονίου», η πραγματικότητα στάζει από τις στέγες, κυλάει στις λακκούβες και γελάει μαζί μας.