Τα παγκάκια ξέρουν…

Τα παγκάκια κοιτάζουν τη ζωή να περνάει. Σιωπηλά, υπομονετικά, σαν φύλακες μιας πόλης που δεν σταματάει ποτέ. Κάποιοι κάθονται για λίγο. Κάποιοι μένουν περισσότερο. Κάποιοι αφήνουν πίσω τους, μόνο την ανάσα τους.

Κάθε σημάδι στο ξύλο τους κρύβει μια ιστορία. Έρωτες που άναψαν και έσβησαν. Καβγάδες που έσπασαν τη σιωπή. Παιδικά γέλια που αντήχησαν σαν βροχή. Τα παγκάκια θυμούνται.

Η πόλη κινείται γύρω τους. Οι άνθρωποι βιάζονται, οι φωνές ανακατεύονται, η βροχή ή ο ήλιος αφήνουν τα ίχνη τους. Κι εκείνα παραμένουν εκεί. Στη ζέστη, στη μοναξιά, στην αδιαφορία των περαστικών. Ακλόνητα. Σιωπηλά μάρτυρες της καθημερινότητας.

Κι όταν η νύχτα πέφτει, οι σκιές ξαναβρίσκουν τη θέση τους. Οι αναμνήσεις επιστρέφουν. Αγκαλιές που δεν ολοκληρώθηκαν. Λέξεις που δεν ειπώθηκαν. Ελπίδες που έμειναν κρυφές. Τα παγκάκια τα κρατούν όλα.

Και εμείς; Περνάμε βιαστικά. Με τα μάτια στραμμένα αλλού. Ξεχνάμε να καθίσουμε. Να ακούμε. Να αφήσουμε τη ζωή να μας μιλήσει. Τα παγκάκια ξέρουν. Ό,τι εμείς ξεχνάμε, εκείνα θυμούνται.

Η φωτογραφία είναι του Βασίλη Δουκάκη