Η αλήθεια σε γκρι τόνο

Φθινόπωρο. Όχι εποχή, διάγνωση. Δεν προαναγγέλλεται, απλώς καταφτάνει. Μια αλήθεια ντυμένη με γκρι τόνο. Δεν έρχεται, επιβάλλεται. Σαν λογαριασμός που πρέπει να πληρωθεί.

Οι λέξεις, χρεοκοπημένες. Τις ανταλλάσσουμε σαν ψιλά, ενώ η σιωπή μετράει το πραγματικό κόστος. Ξεχάσαμε να περπατάμε. Το «δύο βήματα μπρος κι ένα πίσω» έγινε ανέκδοτο. Διαλέξαμε το «πίσω ολοταχώς». Και το πιστέψαμε κιόλας.
Κι έπειτα, οι Κυριακές. Το ίδιο πάντοτε καψόνι. Μεσημέρι φεύγει, απόγευμα βρέχει, βράδυ σφίγγει. Ώρες - λαιμητόμοι. Ο ουρανός σέρνει το γκρι του με κόκκινες χαρακιές, σαν ουλές που δεν λένε να κλείσουν. Ο πόνος, πότε-πότε, ανάβει σαν βεγγαλικό. Μια στιγμή λάμψης, ύστερα πάλι σκοτάδι.
Γράφω για να μη με καταπιεί το κενό. Γράφω την αλήθεια, μα μοιάζει με ψέμα κι έτσι κανείς δεν με πιστεύει. Καλύτερα. Η απογοήτευση φορά απλές φράσεις: «τώρα είναι αργά», «δεν γίνεται τίποτα». Έτσι βολεύει. Να μιλάς λίγο και να σιωπάς πολύ.
Ζηλεύω τους τρελούς. Αυτοί κρατούν άθικτη την εικόνα τους, φυλάνε στο κουτί τον χαμένο χρόνο και δεν απολογούνται. Ίσως μόνο η τρέλα να ξέρει να προστατεύει το μυστικό: πως κάθε φθινόπωρο είναι καθρέφτης.
Κι αν σταθείς μπροστά του, μην περιμένεις χρώματα. Θα δεις την αλήθεια, σε γκρι τόνο.