Όταν το μηδέν μιλά και το άπειρο ψιθυρίζει

Πριν χρόνια είχα γράψει μια φράση και εκεί την άφησα. Ήρθε η ώρα: «Είχα χαθεί στις λέξεις και ζήτησα τη βοήθεια των αριθμών».

Οι λέξεις, όσο όμορφες κι αν είναι, σε παρασύρουν. Σου υπόσχονται καθαρότητα και σε αφήνουν μέσα σε ομίχλη. Μπορεί να σε ταξιδέψουν, μα και να σε πνίξουν.

Οι αριθμοί φάνηκαν αρχικά σαν καταφύγιο. Ένα κι ένα κάνουν πάντα δύο, χωρίς αμφισημίες. Δεν χαρίζουν ελαφρυντικά, δεν καταλαβαίνουν από υπεκφυγές. Η εφορία δεν συγκινείται από ποιήματα, ούτε η τράπεζα δέχεται στίχους αντί για τόκους. Οι αριθμοί είναι σκληροί, αλλά δίκαιοι. Σου δίνουν βεβαιότητα, όχι όμως κατανόηση. Κρύο καταφύγιο, αλλά σίγουρο.

Όσο κι αν προσπαθούσα να κρυφτώ πίσω από την ακρίβειά τους, οι αριθμοί δεν έπαψαν να με ρωτούν: «Τι μετράς ακριβώς; Τον χρόνο που σου απομένει; Τις ήττες σου; Τις ανάσες;». Ένα κι ένα κάνουν δύο, αλλά δύο τι; Δύο άνθρωποι, δύο φόβοι, δύο απουσίες; Οι λέξεις, έστω, αφήνουν χώρο να αναπνέεις, οι αριθμοί σε στριμώχνουν, σε ζυγίζουν, σε ζυγίζουν μέχρι να μη χωράς πια.

Κι όσο τους κοιτούσα, τόσο έβλεπα πίσω τους λέξεις κρυμμένες. Το μηδέν, μια άβυσσος που κοιτάζει πίσω. Το άπειρο, ένας ουρανός που αρνείται να κλείσει. Το τρία, μια μυστηριακή ισορροπία που κουβαλά μνήμες τελειότητας. Οι αριθμοί, όσο κι αν φαίνονται ψυχροί, ψιθυρίζουν μια άλλη λογοτεχνία, αυστηρή, αλλά εξίσου ποιητική.

Οι λέξεις με ξεγελούν, οι αριθμοί με τιμωρούν. Κι εγώ συνεχίζω να μετράω με συλλαβές, να προσθέτω σιωπές, να αφαιρώ φόβους. Ίσως η αλήθεια να μη βρίσκεται σε καμία από τις δύο όχθες, αλλά στο πέρασμα, εκεί που η λέξη γίνεται λογαριασμός κι ο αριθμός γίνεται ιστορία. Χωρίς αριθμούς θα χαθούμε στη σύγχυση, χωρίς λέξεις θα στεγνώσουμε στην ερημιά.

Ίσως τελικά η ζωή μας να είναι αυτό: λογαριασμοί που πρέπει να πληρωθούν και φράσεις που δεν ολοκληρώνονται ποτέ. Κι αν υπάρχει νόημα, είναι στο άθροισμα των δύο, να μετράμε με αριθμούς, αλλά να σωζόμαστε με λέξεις. Εκεί, στο κενό ανάμεσα στο «ένα» και στο «είναι», ίσως κατοικεί η ζωή μας.