Παντού και πουθενά

Δεν κάνω κάτι σπουδαίο. Μια μικρή μάχη δίνω κάθε μέρα, από μια θέση που ξέρω να σημαδεύω. Ίσως να είναι λίγο, αλλά το λίγο δεν είναι πάντα ασήμαντο.

Η εποχή μάς ζαλίζει. Δεν αφήνει χώρο για καθαρές απαντήσεις, μόνο για δισταγμούς. Σου ζητά να ’χεις γνώμη για όλα, τώρα. Κι όταν σε ρωτούν «τι λες εσύ;» το μυαλό σου προσπαθεί να επεξεργαστεί τα πιθανά σενάρια, στο τέλος απαντάς με ένα «νομίζω», που κρέμεται στον αέρα σαν σημαία χωρίς κοντάρι.

Κι όμως, για να φτάσουμε εδώ, έπρεπε να γκρεμιστεί ένας ολόκληρος κόσμος από βεβαιότητες, να περάσουμε μέσα από ερείπια δογμάτων και παραμυθιών, να προστεθεί χρόνος και γνώση, ώστε η αμφιβολία να γίνει καθημερινή μας γλώσσα. Μόνο που η αμφιβολία θέλει τιμόνι. Αλλιώς σε γυρίζει σπίτι με τα παπούτσια στο χέρι και το κεφάλι άδειο.

Όπως έγραψε ο Οδυσσέας Ιωάννου: «Πόσα συνεχόμενα ενενηντάλεπτα μπορείς να παίξεις σε υψηλό επίπεδο; Σε πόσα αθλήματα μπορείς να διεκδικήσεις κάτι παραπάνω από την τιμητική συμμετοχή;» Αν θες να βοηθήσεις πραγματικά, διάλεξε πεδίο.

Η ζωή δεν είναι πανελλήνιες, να γράψεις σε όλα τα μαθήματα. Είναι περισσότερο σαν σκάκι, αν πας να φυλάξεις όλα τα πιόνια, χάνεις τον βασιλιά.

Γι’ αυτό, κράτα τη θέση σου, κράτα το στόχο σου. Άσε τους μαραθωνοδρόμους των πάνελ και τους συλλέκτες «εμπειριών» να τρέχουν από μέτωπο σε μέτωπο. Το λίγο που είναι εύστοχο, αξίζει πιο πολύ από το πολύ που είναι παντού και πουθενά.

Και αν δεν καταφέρουμε να προσθέσουμε ένσημα πανταχού παρουσίας, δεν πειράζει. Γιατί, στο τέλος, το βιογραφικό του καθενός γράφεται όχι από το πού στάθηκε, αλλά από το τι στήριξε.

Δεν προλαβαίνουμε για όλα. Όποιος το δοκίμασε, ξέρει: στο τέλος λιώνεις, τελειώνεις και δεν έκανες τίποτα της προκοπής