Ταξίδι από χαρτί

Ήρθε ξαφνικά, τότε που υπηρετούσα τη θητεία μου στον Έβρο, μέσα σ’ εκείνη τη σιωπή της μεθορίου, όπου ο χρόνος κυλά αλλιώς, βαριά και αργόσυρτα. Δεν ήταν ποίημα, ήταν η ανάσα που έμαθα να κουβαλώ ως φυλαχτό. Δεν γεννήθηκε από τέχνη, αλλά από ανάγκη, μια αυθόρμητη απόπειρα να στεγαστεί το άρρητο μέσα σε λίγες λέξεις. Από τότε με επισκέπτεται στις δύσκολες στιγμές, όταν η πίκρα ή η οργή ζητούν καταφύγιο. Έρχεται αθόρυβα, σαν μνήμη που αρνείται να χαθεί.

«Ανάσκελα προσκέφαλο η άμμος / τα μάτια όπου και να κοιτάξουνε γαλάζιο / χίλια χρώματα ο Ήλιος μέσα από ένα δάκρυ φαίνεται / Απαλή μουσική των κυμάτων ήχος / και ένα καράβι χάρτινο μου φαίνεται».

Λίγες λέξεις μονάχα, η αδέξια γραφή ενός νεαρού που πίστευε ακόμη ότι η ποίηση είναι παιχνίδι. Τότε δεν ήξερα τι έγραφα, νόμιζα πως ήταν ποίημα. Σήμερα ξέρω πως ήταν κάτι πιο επίμονο: ένας ψίθυρος που ρίζωσε μέσα μου. Και κάθε φορά που όλα σκοτεινιάζουν, επιστρέφει η ίδια βεβαιότητα: «Χάρτινο είναι το καράβι».

Και ξαφνικά όλα γίνονται αθώα. Όλα είναι εύθραυστα, πρόσκαιρα, και γι’ αυτό πολύτιμα. Το χάρτινο καράβι δεν ταξιδεύει για να κατακτήσει λιμάνια, αλλά για να θυμίζει την αξία της πορείας. Όπως θα έλεγε ο Καβάφης, η ουσία βρίσκεται στο ταξίδι, όχι στον προορισμό. Και όπως ο Καμύ μας υπενθυμίζει, ο ήλιος της ύπαρξης μπορεί να καίει, αλλά μέσα στο φως του μαθαίνουμε να συνεχίζουμε.

Τα τραύματα δεν χάνονται, σφραγίζουν τη μνήμη σαν ουλές που μιλούν, όπως ο Ελύτης διέκρινε στο «φως που καίει και ανασταίνει». Κι όμως, μέσα σε κάθε πληγή επιστρέφει το χάρτινο καράβι. Μικρό, αδύναμο, σχεδόν γελοίο απέναντι στη θάλασσα κι όμως πιο αληθινό από κάθε ατσάλινο σκαρί. Γιατί κατοικεί στο όνειρο, κι εκεί βρίσκεται η μόνη αντοχή.

Το χάρτινο καράβι δεν αναιρεί τον πόνο, τον μεταμορφώνει. Μας θυμίζει πως η ζωή δεν μετριέται με τις πληγές που κουβαλάμε, αλλά με το θάρρος να ρίχνουμε στο νερό τα πιο εύθραυστα όνειρα. Γιατί μόνο ό,τι μπορεί να διαλυθεί δικαιούται να ονομαστεί αληθινό ταξίδι.