Προηγμένα κινητά, παρωχημένα μυαλά

Η Ιστορία, εξαντλημένη από τις διαδοχικές υποσχέσεις προόδου, γυρίζει πίσω. Όχι με βήματα αργά, αλλά με ορμή, σαν να έχει αποφασίσει ότι το μέλλον δεν την αφορά. Κάποτε έγραφε με αίμα και ιδανικά, σήμερα γράφει με emojis. Κι όμως, πίσω από τις οθόνες των «έξυπνων» συσκευών, ο κόσμος γίνεται όλο και πιο αμήχανα ηλίθιος. Μπροστά της στήνονται οι ουρανοξύστες της τεχνολογίας, μα πίσω ακούγονται τα βήματα της ίδιας μας της βαρβαρότητας. Ο εγωισμός που κατακλύζει την πολιτική λειτουργία, γίνεται οδηγός αυτής της πορείας και το αποτέλεσμα θυμίζει περισσότερο κατάρρευση παρά εξέλιξη.

Δεν είναι οπισθοδρόμηση οι πόλεμοι που αναβιώνουν, οι φανατικοί που μετατρέπουν την πίστη σε όπλο θανάτου; Δεν είναι οπισθοδρόμηση η τηλεοπτική φτήνια που πλασάρεται ως ψυχαγωγία, η ανεργία που καταπίνει γενιές, η φύση που ασθενεί από τη δική μας αδιαφορία; Δεν είναι οπισθοδρόμηση η εκπαίδευση που ζητά παπαγαλία, η υγεία που κοστολογείται, οι πόλεις που βουλιάζουν στα σκουπίδια τους; Δεν είναι οπισθοδρόμηση ο ρατσισμός που βαφτίζεται «πατριωτισμός», οι κοινωνικές παροχές που γκρεμίζονται, οι άνθρωποι που πεινούν και διψούν.

Την ίδια στιγμή η τεχνολογία καμαρώνει: καινούργια μοντέλα κινητών, νέες εκδόσεις αυτοκινήτων, όλα πιο «έξυπνα». Μόνο ο άνθρωπος μένει στάσιμος. Το λογισμικό του νου παραμένει παλιό, με τα ίδια λάθη να φορτώνονται ξανά και ξανά στη μνήμη.

Οι πραγματικές ανάγκες είναι απλές και γυμνές. Καθαρός αέρας που δεν μετριέται σε δείκτες. Νερό που δεν πωλείται σε πλαστικό. Παιδεία που γεννά σκέψη, όχι υπηρέτες. Υγεία που βλέπει τον άνθρωπο, όχι τον πελάτη. Αυτά είναι το αληθινό μέτρο της εξέλιξης, κι όχι η ταχύτητα σύνδεσης στο διαδίκτυο.

Το βράδυ δεν χρειαζόμαστε οθόνες που μας νανουρίζουν. Χρειαζόμαστε φωνές που θέτουν ερωτήματα, που κρατούν ζωντανό το όνειρο. Γιατί χωρίς όνειρο, ο άνθρωπος καταντά εξάρτημα μέσα στο ίδιο του το κινητό.

Κι αν οι άλλοι βγάζουν φωτογραφίες, ας αφήσουμε τα δικά μας κινητά να βγάζουν κραυγές. Είναι οι μόνες που μπορούν ακόμη να μας ξυπνήσουν.