Σκονισμένες μετακομίσεις

Μια μετακόμιση δεν είναι ποτέ απλή υπόθεση. Δεν αφορά κουτιά και φορτηγά, είναι ένα κρυφό μνημόσυνο, μια ανασκαφή στο ίδιο μας το παρελθόν. Κάθε αντικείμενο που κρατάω με κοιτάζει σαν παλιός γνώριμος και με ρωτά: «Εγώ τι ήμουν στη ζωή σου; Μνήμη ή βάρος;»

Τα πράγματα δεν είναι ουδέτερα. Στην αφή τους κρύβεται μια μικρή προδοσία. Τα αγοράσαμε για να γεμίσουν το κενό, κι εκείνα το έκαναν ακόμα πιο βαθύ. Σαν να σβήνεις τη δίψα με θαλασσινό νερό. Κι έτσι, η λατρεία της ύλης έγινε τρόπος να ξεγελάμε την ανεπάρκεια της ψυχής μας.

Τα δικά μου, πάντως, έχουν αποφασίσει: θα καταλήξουν στη χωματερή. Και μάλιστα θα ταξιδέψουν κιόλας, στην Κοζάνη ή στα Γιάννενα. Άγνωστο ακόμα. Τα πράγματά μου, κάνουν καλύτερα ταξίδια από μένα. Ειρωνεία της τύχης: εκείνα πάνε εκδρομή κι εγώ μένω να λογαριάζω το κενό.

Η απουσία δεν μπαίνει σε χαρτοκιβώτια. Είναι βλέμμα που λείπει, φωνή που σίγησε. Η Γιουρσενάρ μιλά για την παρουσία που βαραίνει σαν μέταλλο και την απουσία που διαστέλλεται ως το σύμπαν. Ο Μπαρτ θυμίζει ότι το αντικείμενο του πόθου είναι πάντα απόν. Εγώ το λέω πιο απλά: τα πράγματα μένουν, οι άνθρωποι φεύγουν. Κι αυτό δεν χωράει σε καμία συσκευασία.

Κι όμως, συνεχίζουμε να αγοράζουμε προσχήματα. Τηλέφωνα που υπόσχονται συντροφιά και μας χαρίζουν μοναξιά με Wi-Fi. Αυτοκίνητα που διαφημίζουν ελευθερία και μας παραδίδουν στο μποτιλιάρισμα. Μικρά θαύματα για μεγάλα κενά. «Σύννεφο με προκαταβολή, καταιγίδα σε δόσεις», φωνάζει η αγορά.

Η μόνη καταιγίδα που αξίζει είναι εκείνη που αναγκάζει δύο ξένους να μοιραστούν την ίδια ομπρέλα. Αλλά ποιος τολμά σήμερα να σταθεί κοντά χωρίς προσχήματα;

Δεν μας βαραίνουν τα πράγματα που κουβαλάμε. Μας βαραίνουν όσα λείπουν. Και η μόνη αληθινή μετακόμιση είναι από την αυταπάτη στην αλήθεια. Από τη σκόνη των αντικειμένων στο βλέμμα του άλλου.

Γιατί, στο τέλος, ό,τι δεν αγοράζεται είναι το μόνο που αξίζει.