Η μνήμη των κυμάτων

Η θάλασσα δεν ξεχνά. Ό,τι της δώσεις, το κρατά για πάντα: έρωτες, κορμιά, υποσχέσεις. Δεν είναι σκηνικό καλοκαιριού ούτε ζωγραφιά τουριστικής καρτ ποστάλ. Είναι μνήμη. Σκληρή, αδυσώπητη, αλάθευτη.

Οι ποιητές μιλούν γι’ αυτήν όταν στερεύουν οι λέξεις του έρωτα. Γιατί η θάλασσα ξέρει: φιλοξενεί τον παράδεισο και την κόλαση στο ίδιο κύμα. Είναι καθρέφτης που δεν ωραιοποιεί. Σκύβεις να δεις το πρόσωπό σου και μαζί βλέπεις και τα ανείπωτα, τα ανεκπλήρωτα, τις ζωές που δεν τόλμησες να ζήσεις.

Στα βάθη της κοιμούνται καΐκια που χάθηκαν μεσοπέλαγα, φωνές που σβήστηκαν στο Αιγαίο, ιστορίες που δεν ειπώθηκαν ποτέ. Είναι ο κάτω κόσμος φανερός, απλωμένος σε φως εκτυφλωτικό. Κι όμως, εμείς οι νησιώτες τη βαφτίζουμε παρηγοριά: «Η θάλασσα μας καθαρίζει». Μα η θάλασσα καθαρίζει το σώμα, όχι τη μνήμη. Η μνήμη μένει. Και μας δικάζει. Μας θυμίζει όσα προδώσαμε, όσα αγαπήσαμε, όσα χάσαμε.

Γι’ αυτό στεκόμαστε κάθε καλοκαίρι στην ακτή και τάχα κοιτάζουμε το γαλάζιο. Μα στην πραγματικότητα παρατηρούμε τις σκιές. Τα όνειρα που ξεθώριασαν, τους έρωτες που γλίστρησαν μακριά, τις ζωές που έμειναν μισές.

Κι όμως, ακόμα και μέσα στη σκιά, υπάρχει φως. Γιατί η θάλασσα δεν είναι μόνο τάφος, είναι και μήτρα. Σβήνει τα ίχνη στην άμμο και αφήνει χώρο για καινούργια βήματα. Κάθε κύμα, μια διαγραφή, κάθε ανατολή, μια υπόσχεση.

Η θάλασσα θυμάται τον άνθρωπο. Μα ίσως τον συγχωρεί κιόλας. Κι αυτός είναι ο λόγος που πάντα επιστρέφουμε: για να βρούμε στη μνήμη των κυμάτων την κρυφή υπόσχεση μιας δεύτερης αρχής.