Η μοναξιά της πλατείας

Σε συνέχεια του χθεσινού, για τη «σιωπηλή δημοκρατία της μοναξιάς», μένει να δούμε πού ζει αυτή η σιωπή. Και ζει, φυσικά, στην πλατεία. Εκεί που οι άνθρωποι συναναστρέφονται. Εκεί όπου κάποτε γεννιόταν η πολιτική, τώρα κυριαρχεί η αμηχανία.

Οι καρέκλες είναι γεμάτες, αλλά οι άνθρωποι απουσιάζουν. Μόνο ο ήχος των ποτηριών θυμίζει πως εδώ υπήρξε κάποτε συζήτηση, κοινό βλέμμα, πρόσωπα που αναμετριούνταν χωρίς οθόνες ανάμεσά τους.

Η πλατεία έχασε τη φωνή της, όπως κι η Αριστερά. Εκείνη που γεννήθηκε μέσα στην κοινωνία , τώρα δείχνει να την αποφεύγει. Μιλά για ποσοστά, για ισορροπίες, για διαχείριση κι όχι για τον άνθρωπο που μένει μόνος. Κι όμως, η ρίζα της ήταν πάντα η συγκίνηση, η ανθρώπινη επαφή, η πράξη της συνάντησης.

Οι πρώτες ψύχρες του Οκτώβρη αφήνουν άδειες γωνιές. Τα τραπεζάκια λιγοστεύουν, οι περαστικοί βιάζονται, κι απομένουν οι λίγοι που αντέχουν τη σιωπή. Ο ηλικιωμένος στο παγκάκι, το ζευγάρι που δεν μιλά, ο νεαρός που σκύβει στο κινητό σαν να προσεύχεται. Όλοι μαζί, μια ήσυχη πομπή μιας κοινωνίας που ξέμαθε να κοιτά.

Κάποτε η πλατεία ήταν σχολείο συμμετοχής. Εκεί μαθαίναμε να ακούμε, να διαφωνούμε, να στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον. Τώρα μοιάζει με καθρέφτη, ο καθένας κοιτά τον εαυτό του, φωτισμένο από το φως της οθόνης. Τα παγκάκια στέκουν καθαρά αλλά άδεια, δεν προορίζονται πια για κουβέντα, αλλά για αναμονή.

Αν η Αριστερά θέλει να ξαναβρεί τον λόγο ύπαρξής της, πρέπει να ξεκινήσει από εδώ, από την πλατεία, από την κοινωνία . Όχι με συνθήματα, αλλά με μια απλή πράξη: να καθίσει πλάι στον άλλον χωρίς να χρειάζεται λόγος. Γιατί εδώ, περισσότερο από παντού, δοκιμάζεται η έννοια του «μαζί».

Η μοναξιά της πλατείας δεν είναι μοιραία. Είναι καθρέφτης. Αν θέλουμε να τον αλλάξουμε, αρκεί να σηκώσουμε το βλέμμα, να πούμε μια κουβέντα, να θυμηθούμε πως η δημοκρατία δεν υπάρχει στα δελτία τύπου, αλλά στα παγκάκια που περιμένουν να ξαναγίνουν κοινά.

Ίσως από εκεί, από μια μικρή κουβέντα του Οκτώβρη, να αρχίσει ξανά η πολιτική. Όχι των κομμάτων, αλλά των ανθρώπων.