Τελευταία σελίδα αριστερά

 Το «Για Πάντα», μπορεί να απαγορεύεται στους ανθρώπους, το δικό μας εφήμερο όμως έχει κάτι απ’ τους ημίθεους και διαθέτει έναν ηρωισμό… να χτίζεις στην άμμο σα να ’ναι στην πέτρα. Να υπόσχεσαι για πάντα, με την σιγουριά ότι θα το υποστηρίξεις και πέρα από τη ζωή. Τώρα που το σκέφτομαι, η ζωή μου, έχει να διηγηθεί ένα «πριν» και ένα «μετά». Τα μεσοδιαστήματα, ο περισσότερος χρόνος, κύλησαν χωρίς να το αντιληφθώ. Στο πριν και στο μετά των γεγονότων έζησα. Στην προσπάθεια και στο αποτέλεσμα, στο όποιο αποτέλεσμα. Στη χαρά της νίκης και στην πίκρα της ήττας. Στην πραγματική ζωή δηλαδή. Καταστρέφω κύκλους και κάθε πλαίσιο που στάθηκε εμπόδιο στην ανάσα μου. Εκεί που νοιώθω ότι στερεύω πάλι γεμίζω. Όσο μεγαλώνω, το ελάχιστο γίνεται αρκετό. Η μνήμη φιλτράρει τα γεγονότα μέσα από τις αισθήσεις, και έρχονται όλα μαγικά να σου φανερώσουν τη διάθεση της στιγμής, τους φόβους, τις αγωνίες, τη μουσική, τα αρώματα, τα μαύρα σύννεφα εκείνης της ημέρας, που ακόμα δεν είμαι β...

Κάθε χρόνο τα ίδια, δεν θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά. Με αρνητικά πρόσημα   σε ό,τι ελπίσαμε σε ό,τι ζητήσαμε σε ό,τι υποσχεθήκαμε σε ό,τι θα αλλάζαμε και δεν αλλάξαμε… επιμένουμε.     Όσο και η εμπειρία να συνηγορεί αρνητικά και το παρελθόν να έχει αποδείξει   ότι η ευχή συνήθως ευχή μένει, τα «Θέλω»   και τα «μη» αποτελούν πάγια αιτήματα σε κάθε ξεκίνημα, σε κάθε αρχή. Και σήμερα θα φροντίσω να μιλήσουμε για το χρόνο, που μονίμως μας παίζει κρυφτούλι και αδιάκοπα μας πονά. «Ο χρόνος είναι ένα ποτάμι που με σέρνει, αλλά το ποτάμι είμαι εγώ. Είναι ένας τίγρης   που με σπαράζει, αλλά εγώ είμαι ο τίγρης. Είναι μια φωτιά που με καίει, αλλά η φωτιά   είμαι εγώ. Ο κόσμος δυστυχώς είναι πραγματικός, εγώ δυστυχώς, είμαι ο Μπόρχες» Αλλά και εγώ να είμαι το ίδιο ακριβώς   κάνει. Εξάλλου ο ποιητής υπήρξε ανακουφιστικός: «Θα είσαι ό,τι πρέπει να είσαι, κι αν όχι, δεν θα είσαι τίποτα»   Από παλαιοτέρους   χρόνους   η ανα...

Εμείς εδώ, πάλι από την αρχή με όνειρα επαναλαμβανόμενα και λέξεις… Λέξεις που μένουν και ας φεύγουν οι άνθρωποι. «Μαζί ανοίγουμε, μαζί τον κλείνουμε τον χρόνο. Είσαι εδώ’ για να ανοίξουμε μαζί κι αυτό τον χρόνο. Μπουκάλι   στον αιώνιο ωκεανό. Μαζί θα ταξιδεύουμε…» Με τις λέξεις, για τη ζωή στο επόμενο όνειρο… για τη ζωή τη μαύρη και άσπρη, που δεν ξεχνάει τα χρώματα. Παράδοση του παλαιού στο νέο. Τι παραδίδεται και τι παραλαμβάνεται; Η απάντηση βρίσκεται στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα. Σε ευχές και φράσεις που δεν έχουν καμία σημασία, σε αριθμούς που έπονται από το σημείο της αφαίρεσης. Σε ακόμα ένα ανακάτεμα της τράπουλας, που πατάει στη σιγουριά του φακίρη. Όλα τα φύλλα της, είναι ίδια. Πρώτη μέρα του   νέου χρόνου, του χρόνου που τρέχει, πιο γρήγορα για τους μεγάλους και τους αναγκάζει σε τεχνάσματα. Φέτος πρόσθεσα στην ηλικία μου ακόμα   τρία χρόνια. Για τρία χρόνια θα έχω το κεφάλι μου ήσυχο, δεν πάει να τρέχει αυτός, εγώ δεν κουνιέμαι ρούπι. Πρώτη   μέρα ...

Ακόμα τριγυρνάω στο Εδώ. Στο Εκεί... ελπίζω. Θα τον πάω   γράφοντας   μέχρι το   τέλος, για να κάνω ευκολότερο   το πέρασμα του. Ίσως μονάχα έτσι να δίνονται εξηγήσεις στη μόνη σταθερά, που είναι   οι δικοί   μας άνθρωποι,   μέσα στον άπειρο χώρο και χρόνο,   που μας τρομοκρατεί και μας σκορπά.   Με λέξεις θα   κλείσουμε και τις τελευταίες λεπτομέρειες. Με λέξεις, θα παλέψουμε   το χρόνο. Με τα αισθήματα που μας γεννά   μια   μνήμη, επικυρωμένη και υπογεγραμμένη. «Γράφω για τον εαυτό μου και τους φίλους μου. Γράφω ακόμα, για να κάνω ευκολότερο το πέρασμα του χρόνου»   μας λέει ο Μπόρχες. Μια σαφή εξήγηση για την   ανεξήγητη διαδικασία της γραφής. Ο   χρόνος καίτοι αθώος, μας θανατώνει από τις δικές μας υποψίες.   Διότι εμείς ούτε αθώοι είμαστε ούτε ερήμην   μας κυλά η ζωή. Υπάρχει και έχει   χρώμα,   ήθος, ιδεολογία, που εμείς της   δίνουμε. Έχει ακόμα και εκείνη την γενν...

Τι θέλω; Τη θέλω, ντυμένη με το άσπρο του πάγου   και το κόκκινο της φωτιάς, όπως πρέπει να είναι μια ζωή, σε μια αέναη διαδικασία εναλλαγής,   για να μπορείς να τη ζήσεις. Τη θέλω για μια ζωή, ύμνο στην ελευθερία. Μισές ζωές δεν φτιαχτήκαμε για να ζούμε. Μέχρι σήμερα όλα μισά, όλο αρχές χωρίς συνέχεια, χωρίς τέλος. Φεύγω συνεχώς. Η σιωπή δεν έφυγε, παραμένει για να δίνει δικαίωμα, σε εύκολες κρίσεις, επικρίσεις και να βγάζει πρόσημο αρνητικό, στο κλείσιμο του κάθε τέλους. Όμως την αγάπη   κανείς δεν τη λογάριασε με νούμερα. Κανείς άλλος, εκτός από τον εαυτό μας,   δεν μπορεί   να τη γνωρίζει. Τι θέλω; Τη θέλω, να μην κοιτάει με τα μάτια των άλλων,   για να δει τι ήταν. Να μην σκεπάζεται με το σύννεφο της ενοχής   όσων δεν την πίστεψαν. Να μην είναι δική μου. Να είμαστε ένα.     Όλα έχουν το χρόνο τους, το δύσκολο είναι  ότι κι εγώ έχω τον δικό μου. Ψάχνω   τα θέλω μου, σε λάθος χρόνο. Είναι κάτι στιγμές   όμως, ...